Een bekende methode van de man om uit de gevangenis van het huwelijk te ontsnappen, is door vreemd te gaan. Hij hoopt dat zijn ontrouw genoeg is voor haar om hem de deur te wijzen. Maar meer dan eens geeft de vrouw geen krimp; en stuurt hem naar de psycholoog.
Zo zit ik dan, meer dan eens, met die ontrouwe man opgescheept; en het probleem is dat hij rondwaart in niemandsland. Voor de desbetreffende vrouw is er niet echt wat aan de hand: zij kan hem het slippertje wel vergeven en is in ieder geval niet van plan om het gezinsverband definitief op te heffen. Voor die andere vrouw is die man dan wel gevallen, maar om nou weer helemaal van voren af aan te beginnen en zich weer vast te leggen, dat gaat hem ook te ver. Dikwijls gaat een man als deze nog wel op zichzelf wonen in de één of andere gemeubileerde appartement, maar blijft wel oproepbaar voor het gezin als moeder en de kinderen hem nodig hebben. Kinderen passen zich gemakkelijk aan; en zijn er al gauw aan gewend dat papa altijd wel beschikbaar is, alleen niet meer thuis woont. En in de therapeutische gesprekken met mij komt de man voortdurend met hetzelfde dilemma: hij is enerzijds de passie kwijt voor zijn vrouw, maar kan het niet over zijn hart verkrijgen om haar uit zijn leven te bannen. Ondertussen gaat hij wel gewoon naar zijn werk met het besef dat ook hij gewoon een bijdrage moet blijven leveren om de lopende rekeningen te betalen. Sommige van zijn vrienden laten wel een kritisch geluid horen; en dan vooral omdat hij zijn vrouw gewoon aan het lijntje houdt. Als de man deze kritiek aan mij voorlegt, zeg ik: ‘nou volgens mij is het precies andersom: zij houdt jou aan het lijntje simpelweg omdat zij er geen voordeel in ziet om jou voorgoed de deur te wijzen. Per saldo verandert er voor de vrouw niet zoveel: echt zin in seks had zij toch al niet; en zolang hij een betrouwbare vader blijft, is zij meer dan tevreden. Bij herhaling beklaagt de man zich bij mij dat hij het niet aandurft om nu eindelijk zijn eigen weg te gaan. Op dat punt aangekomen moet ik vaak wel lachen, vooral omdat hij kennelijk nog steeds de illusie koestert dat hij een eigen richting zou hebben. De praktijk wijst elke keer anders uit: de richting van de man is de richting die de vrouw aangeeft; en daar zit hij doorgaans een heel leven aan vast. Een eigen appartement verandert daar ook niets aan.
De meeste mannen krijgen pas perspectief in hun leven door zich te verbinden met een vrouw. Vanaf dat moment wordt hij onzichtbaar gestuurd door haar wensen en verlangens; en is wat hij wil hetzelfde als wat zij wil. Daar is geen ontsnappen aan.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties