13 October 2008
Door: Jeffrey Wijnberg
Vraagt u zich soms af of collega’s wel doorhebben hoeveel extra werk u verzet? Verkeert u soms in onzekerheid of u door vrienden en familieleden wel echt bemind wordt? Of snakt u soms naar een lekker vet compliment voor alle moeite die u doet om het iedereen naar de zin te maken? Kortom, heeft u een sterk gevoelde behoefte aan erkenning voor uw bestaan? Ja?
Dan kan ik u, als erkend gezondheidszorgpsycholoog, gelukkig mededelen dat u zich, in uw behoefte aan erkenning, nergens voor hoeft te schamen. Dat u geestelijk droog staat is, namelijk, niet uw schuld, maar de schuld van de zuinige Nederlander, die doorgaans zijn waardering bewaart totdat u op uw sterfbed ligt.
Nu is het wel zo dat het smachtend wachten op erkenning het leven bekort, net als planten eerder doodgaan als zij geen water krijgen. Zo bekeken is uw fel begeerde erkenning daarom nog maar een kwestie van tijd. Maar, als ik u was, en geloof mij, ik was ooit u, dan zou ik niet wachten totdat u op sterven na dood ligt, maar per direct uw behoefte aan erkenning bevredigen, oftewel: als de berg niet naar Mohammed komt, dan moet Mohammed naar de berg komen. En dat houdt in dat u gerust de nodige mensen aan hun jasje mag trekken met de vraag of zij u een warm hart toedragen.
Uiteraard zit het u dwars dat u zich zo afhankelijk voelt van de mening van anderen. Maar, dat is normaal. Ik bedoel, niet dat het u dwars zit, maar dat u zich afhankelijk voelt van anderen. Het zijn juist de mensen, die beweren dat u genoeg moet hebben aan uzelf, waar een steekje aan los zit. De psychologische waarheid is nu eennmaal dat mensen liefde en aandacht van anderen nodig hebben om sterk in het leven te staan; en dat wij daarom in wederzijdse afhankelijkheid van elkaar verkeren. Zo kunt u gerust aan de kinderen eens vragen wat zij in hun opvoeding het meest hebben gewaardeerd, uw collega’s de vraag voorleggen wat zij in uw werk(houding) als positief ervaren, of uw levenspartner uitnodigen om uit te leggen wat zijn liefde voor u concreet inhoudt. Het aardige effect van dit soort verzoeken is meestal dat de ander zich gestreeld zal voelen dat naar zijn mening wordt gevraagd en het zelf als een vorm van erkenning zal ervaren dat zijn erkenning voor u als zo belangrijk wordt gezien.
In mijn eigen psychologische praktijk worden patiënten, na elke sessie, vriendelijk verzocht om een kritisch verslag te schrijven van hun therapeutische ervaring, waarbij ook de vraag ‘wat bevalt u aan de psycholoog/behandeling’ moet worden beantwoord. Natuurlijk, het is openlijk vissen naar complimenten, maar een gezonde sport die officiële erkenning verdient.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 13 okt 2008, 06:30