Mensen houden er niet van om bekeken te worden; en dat vooral omdat dan afkeuring in de lucht hangt. Met toenemende controle op ons doen en laten, wordt er vaak gezegd: ‘geen probleem toch als je niets te verbergen hebt’. Maar het is wel een probleem omdat het kostbare gevoel van privacy wordt aangetast.
Nu is controle niet iets wat alleen maar voorbehouden is aan officiele instanties. Iedereen houdt elkaar, bij voortduring, in de gaten; en dan nog het meest om te voorkomen zelf op de vingers te worden getikt. Probleem alleen is dat in elke relatie(vorm) het niet te voorkomen is om aan elkaars oordeel te ontsnappen. Tegelijkertijd is het welhaast komisch te noemen dat mensen juist veel energie stoppen in het wegkomen van elkaar. Zo zal menigeen opgelucht ademhalen om naar het werk te kunnen, om zo te kunnen ontkomen aan de controles op het thuisfront. En na een dag werken, zullen diezelfde mensen ook weer opgelucht huiswaarts keren om verlost te zijn van de kritische blikken op de werkvloer. Zo bekeken is het geen wonder dat de term ‘me-time’ is uitgevonden. Het gaat daarbij zelden om het doen van iets waar je anders niet aan toekomt, al willen me-timers hun naasten wel zo doen geloven. Nee, het gaat om het ergens kunnen vertoeven waar niemand je op vingers kijkt. Zo zal een me-timer helemaal niets bijzonders doen, anders dan even genieten dat hij aan alle controles is ontsnapt. Deze controle-allergie verklaart ook waarom tegenwoordig het vrijgezellenleven of een LAT-relatie zo populair zijn geworden. Even een afspraakje regelen om iets samen te kunnen beleven, om daarna op eigen terrein van de vrijheid te kunnen genieten dat er verder geen bemoeienissen zijn. De afwas laten staan, of juist heel fanatiek gaan opruimen, lekker veel misdaadseries kijken of juist even geconcentreerd wat werk kunnen afmaken, zelf je haar knippen, ook al mislukt het jammerlijk of misschien een buurvrouw regelen die bereid is om je bij te knippen. In ieder geval geen commentaar van wie dan ook die gaat zeggen dat van alles niet zou moeten doen of juist dat je van alles wel zou moeten doen. Overigens, het zijn niet alleen volwassen die elkaars (kritische) blikken proberen te vermijden. Ook kinderen hebben hier, al in hun vroegste jeugd, een bloedhekel aan. Enerzijds wil ieder kind gezien worden voor wie hij is; en tegelijkertijd wil hij juist onzichtbaar blijven voor alles waarvan hij weet dat ouders het afkeuren. En zo schuifelen we (behoedzaam) langs elkaar heen uit angst om bekeken te worden en met even grote angst om toch weer niet gezien te worden.
Op mijn spreekuur moet ik altijd lachen als iemand zegt dat hij een probleem heeft om bekeken te worden; en zeg: ‘alsof jij zelf niet hetzelfde doet’. De kunst is om de ander nog beter te bekijken dan hij jou.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties