Ooit waren mensen heel erg opgewonden en blij dat ze konden bellen. Een nummer draaien om vervolgens die persoon ‘live’ aan de lijn te krijgen, dat was technologie van de bovenste plank. Tegenwoordig is die blijdschap er niet. Erger nog, veel mensen hebben belangst, een aandoening waar wellicht een psycholoog aan te pas moet komen.
Alhoewel. Bellen is niet eens meer nodig. Even een appje sturen is veel gemakkelijker. En wil je niet appen, dan kun je nog altijd sms’en, mailen of een bericht versturen via social media. Bovendien, die belangst is best begrijpelijk; en reden om het bellen gewoon als de pest te vermijden. Immers, wat als je niet uit je woorden kunt komen en wat als je een vraag krijgt waar je het antwoord niet op weet. Daar komt nog bij dat je, door te bellen, eindeloos in de wacht gezet kan worden of ingewikkelde menukeuzes krijgt voorgeschoteld waar je helemaal in verstrikt raakt. Dat geldt in ieder geval voor allerlei instanties en dienstverleners; van die logge instellingen waar je door de bomen het bos niet kunt zien. Nee, dan is bellen een riskante en zelfs angstaanjagende onderneming. Wat dan nog kan, in theorie tenminste, is bellen met het thuisfront, een vriend of collega. Maar dat is ook geen appeltje-eitje. Van thuis kun je ineens een verplichting opgelegd krijgen waar je niet op zit te wachten, van een vriend wellicht het commentaar dat je wel heel lang niets van je hebt laten horen en van een collega allerlei vragen die vervolgens alleen nog maar meer werk betekenen. Nee, dan is alleen een berichtje sturen de uitgelezen manier om jezelf te beschermen tegen al te veel spanning en opdringerigheid. Zelf ben ik van de oude school en bel iedereen naar hartenlust. Maar steeds vaker word ik gewoon weggeklikt of krijg ik simpelweg niemand aan te lijn, waardoor ik ook gedwongen word om over te schakelen op het verzenden van berichtjes. En ook dan is het evident dat de ontvangers van die berichtjes alleen maar reageren wanneer het hen uitkomt; en geen rekening houden met mijn eigen wens om direct tot zaken te komen. En zo is er een ontwikkeling gaande waarbij de bereikbaarheid van iedereen wel meer toeneemt, maar tegelijkertijd de benaderbaarheid steeds verder afneemt. Het is dan wel prachtig dat je kunt videobellen, maar menigeen wil gewoon niet prijsgeven waar hij/zich op dat moment bevindt. Opvallend daarbij is dat de vraag ‘hoe is het met je’ steeds vaker wordt vervangen door ‘waar ben je’. En ook al doe je niets verkeerd, is er toch een onbestemde angst om betrapt te worden.
Met een explosie aan mobiele telefoons, heeft bellen-op-een-vaste-lijn zijn beste tijd wel gehad. En omdat berichtjes-sturen de overhand krijgt, zijn mensen niet meer gewend om te bellen. Daarmee is belangst zo normaal dat een therapeutische behandeling onzinnig en overbodig is.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties