Elkaar weinig zien en toch veel met elkaar spreken: dat kan door veelvuldig belcontact met elkaar te hebben. En wat blijkt nu: dat stellen, zonder dat het echt de bedoeling is, op die manier met gemak hun relatie (harmonisch) op koers kunnen houden. Een fenomeen dat zich leent voor een nadere psychologische analyse.
Fysiek (en veelvuldig) in elkaars aanwezigheid zijn levert de nodige voorspelbare problemen op: je zit al gauw in elkaars territorium, je kunt (net iets) moeilijker je eigen gang gaan, de ander merkt meteen wanneer je je (mentaal of emotioneel) afsluit, aan het non-verbaal gedrag is meteen af te lezen of je wel met echte interesse luistert en (zonder het zo te willen) is er altijd wel iets (kleins) wat de ander irriteert. Met belcontact is het een heel ander verhaal: de ander kan niet zien wat je doet of welke gelaatsuitdrukkingen je trekt; het is alleen de stem die wordt geregistreerd. Aangezien belcontact van nature een vorm van kort contact is, kan met enige wederzijdse mededelingen of nieuwtjes ook, zonder ergernis, het gesprek vlotjes worden afgerond. Je zit allebei in je eigen ruimte; en kan daarom de ander niet dwarszitten in wat hij of zij als eigen territorium beschouwt. Ook blijkt dat stellen, net iets gemakkelijker, elkaar kunnen trakteren op belangrijke liefdesuitingen zoals ‘ik mis je’ of ‘ik hou van je’ en ‘ik bel je gewoon omdat ik aan je dacht’. Daar komt nog bij dat het initiatief om elkaar te bellen ook wordt ervaren als een lekkere knuffel, iets wat net iets minder vaak gebeurt als je fysiek om elkaar heen draait. Ik bedoel, om de ander te bellen dan moet je wel op het idee komen om de ander te willen bellen; en dat wordt als een liefdevolle toenadering feilloos geregistreerd. Persoonlijk bel ik wel meerdere keren per dag met mijn vrouw; en dan ook om te informeren of ik nog iets van onze gezamenlijke te-doen-lijstjes moet afwerken. Met allerhande kleine opdrachten ga ik dan aan de slag om vervolgens weer te bellen als ik het één en ander heb afgrond. Voor mij is het de perfecte manier om, blijvend, op elkaar afgestemd te blijven; en kan ik, aan het einde van de dag, met een goed gevoel huiswaarts keren, in de wetenschap dat ik niets belangrijks heb laten liggen. Het grootste geluk is dat mijn stem, door veel logopedische training, mijn sterkste troef is in het contact, waardoor belcontact doorgaans in mijn voordeel werkt. Meer dan gedacht vallen stellen op elkaars stemgeluid; en dat kun je door veel te bellen flink uitbuiten.
Om een goede relatie te hebben, is het niet eens nodig om elkaar veel te zien, laat staan dat het nodig is om veel met elkaar te ondernemen. Juist het niet-elkaar-veel-zien is belangrijk om de ander zijn tijd en ruimte te gunnen. Gewoon vaker bellen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties