04 February 2008
Door: Jeffrey Wijnberg
In Nederland komt het nog zelden voor dat mensen onverwachts bij elkaar op de stoep staan. Iedereen heeft het zo druk met zijn eigen leventje, dat er eerst een afspraak gemaakt moet worden.
Nu is daar verder niets mis mee, behalve dat alleen maar het tijdstip van aankomst wordt bepaald, en geen woord gerept wordt over het moment van vertrek. En daar is wel iets mis mee, namelijk dat de gegeven gastvrijheid meer dan eens wordt misbruikt door lieden die eindeloos blijven plakken. Daarom stel ik voor dat iedereen, net als dat in ziekenhuizen gebruikelijk is, zijn eigen bezoektijden kenbaar maakt. Dan weten de gasten waar zij aan toe zijn, en hoeft de gastheer niet naar subtiele middelen te zoeken om het bezoek weg te kijken.
Nu is het wel zo dat ik, onderhand, bijzonder creatief geworden ben in het forceren van een afscheid. De handigste methode is het luidruchtig afruimen van de tafel, het nog luidruchtiger doen van de afwas, om vervolgens te zorgen dat er niets meer op tafel staat om genuttigd te worden. Dringt de boodschap dan nog niet door, dan neem ik met mijn vrouw de activiteiten door van de volgende dag, waarbij ik meerdere keren de zin laat vallen: ‘Nou, dat betekent dan op tijd naar bed, lekker vroeg op om er weer fris tegen aan te kunnen.’ Zit er dan nog steeds geen beweging in, dan is er altijd wel een afspraak te verzinnen (moesten we niet ook nog even bij de buurvrouw langs), waardoor ik mezelf in de jas kan hijsen als teken van: genoeg!
Nu ben ik ook niet te beroerd om rechtstreeks mijn wens duidelijk te maken, en zeg ook wel eens: ‘Oké, jongens, het is mooi geweest’, maar echt leuk is het niet om, wat wel leuk geweest is, te moeten afkappen met het doelbewust wegsturen van het bezoek; vooral omdat het de gasten zelf zijn die deze ellende veroorzaken. Met een vastgestelde bezoekregeling, zijn deze sociale ongemakken verleden tijd. Als algemene leidraad stel ik voor: een hapje eten en elkaar 'blijkletsen' moet met een uur of twee wel gepiept zijn (18.30-20.30).
Alles wat langer duurt, heeft de natuurlijke neiging om te bederven: er wordt steeds meer geroddeld, het toenemende alcoholgebruik maakt luidruchtig, ongeremd en agressief, en dan is er altijd wel één die het gesprek op een irritante manier gaat domineren. En dan dringt, zoals altijd, weer het besef door dat het oergezellige gesprek alleen maar te onderhouden is door, tot vervelens toe, te blijven luisteren; en dat de anderen maar weer vergeven moet worden dat zij zelf geen enkele belangstellende vraag hebben gesteld.
Natuurlijk zal iemand van u in de pen klimmen om mij te overtuigen dat echte gezelligheid geen tijd kent. Maar, dat is onzin. Met gezelligheid is het precies zo gesteld als vrijheid: zonder duidelijke grenzen, zijn er altijd mensen die er maar met de pet naar gooien.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 04 feb 2008, 06:30