Als het kind ter wereld komt, dan zijn de ouders, normaal gesproken, apetrots; en kunnen niet wachten om iedereen te vertellen welke naam zij het kind hebben toebedeeld. Chris, Anne, Ingeborg, Geeske of Ferdy: de eerste jaren zal de naam bij herhaling klinken; en zal het kind een diep gevoelde identiteit ontlenen aan de speciale klanken van zijn of haar naam.
Des te vreemder is het daarom dat, mettertijd, de klanken van de eigen naam lijken te verstommen. Interessant is het feit dat de meeste mensen het zich niet eens bewust zijn. Maar let er maar eens op hoe vaak je nadrukkelijk wordt aangesproken op je eigen naam; en je zult verbaasd zijn hoe zelden dat gebeurt. Tegelijkertijd met deze ‘reality-check’ kun je ook er ook op letten hoe vaak je anderen bij de naam noemt; en ook dan zal de constatering zijn dat het maar bar weinig voorkomt. De vraag rijst dan natuurlijk of daar een psychologische verklaring voor is. Welnu, de belangrijkste verklaring is deze: het hardop uitspreken van iemands naam is wellicht de meest nadrukkelijke manier om erkenning te geven. Iemand bij de naam noemen is synoniem met: ‘ik vind dat je er mag zijn’ of ‘ik ben blij dat je er bent’ en ‘ik ben er trots op dat ik je ken’. Wat laat de werkelijkheid nu zien: lang niet iedereen heeft dergelijke positieve gevoelens jegens anderen. En als die positieve gevoelens er al wel zijn, dan is het voor menigeen blijkbaar moeilijk om daar voor uit te komen. Interessant is ook het feit dat zelfs in de meest intieme relaties beide partners het bij-de-naam-noemen verwaarlozen. En ook dat heeft een psychologische verklaring: ongemerkt vindt er een vorm van bezuiniging plaats op het geven van erkenning aan de ander om op die manier de eigen machtspositie in de verhouding overeind te houden. Stellen die wel elkaar bij de naam noemen, hebben doorgaans een hartelijke, gelijkwaardige verhouding, waarin het versterken van elkaars bestaan de boventoon voert. Deze verhoudingen bestaan echt, maar zijn doorgaans een zeldzaamheid, hoe triest dat ook klinkt. In bedrijven en instellingen, waar de persoonlijke benadering hoog in het vaandel staat, dragen medewerkers dikwijls naambordjes. Persoonlijk ben ik daar altijd heel erg blij mee, vooral omdat ik dan niet eerst naar de naam hoef te vragen. Desondanks zijn deze medewerkers met naambordjes toch weer blij verrast wanneer ik hen bij de naam noem, kennelijk omdat zij dat niet echt gewend zijn. Ook dan blijkt weer hoe weinig mensen ophebben met het geven van erkenning aan hun medemens.
Het zijn niet alleen kinderen die bevestiging nodig hebben. Ook volwassenen staan de trappelen om iets van applaus in ontvangst te nemen, simpelweg omdat ook zij willen voelen dat hun bestaan gerechtvaardigd is. Een kind kan de was doen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties