De mens staat er niet bij stil hoeveel complexe taken zijn brein dagelijks uit moet voeren. Deed hij dat wel, dan zou hij zijn brein ook de nodige rust gunnen. Nee, er is geen enkel greintje respect voor alle knappe prestaties van het brein; en dat is ook de reden waarom het brein dikwijls in staking gaat; gewoon om de mens een lesje (in respect) te leren.
Deze zijnstoestand, het brein in staking, is wat vandaag de dag als depressie wordt aangeduid. Mensen klagen dan dat zij snel vermoeid raken, dat de gebruikelijke interesse in het leven is vervlakt en dat hun geheugen zo lek is als een zeef. Voordat deze stakings-modus is aangezet, heeft het brein allang gedacht: ‘als je mij dan niet de nodige rust wilt gunnen, dan zet ik de boel zelf wel op slot; wie het niet wil weten, zal het dan maar moeten voelen’. De depressieve mens mag dan wel mopperen dan zijn wilskracht niet op normale wijze lijkt te werken, maar daar is een langere tijd van ‘brein-verkrachting’ aan vooraf gegaan. Deze brein-verkrachting kent talloze variaties: veelvuldig gebruik van stimulerende middelen, laat gaan slapen en zo laat mogelijk weer opstaan, overdosis aan beeldende stimulatie van computer en smartphone, veelvuldige sociale verplichtingen liefst tot in de late uurtjes, veelvuldig reizen met wisselende bestemmingen, intensieve gesprekken met deze of gene, op wisselende tijden (snel wat) eten en vooral: op hoog tempo een druk programma aan activiteiten achter elkaar afwerken. Wie dan ook nog eens op hoog tempo praat en beweegt, zal zijn eigen brein-staking nog sneller in de hand werken. Voor de volledigheid moet natuurlijk wel gemeld worden dat er meerdere oorzaken zijn voor het ontwikkelen van een depressie, maar bovenstaande brein-verkrachtingen zijn wel de meest voorkomende middelen om het krijgen van een depressie te bespoedigen. Nu is het wellicht vreemd om het brein als een soort ‘zelfstandige entiteit’ te beschouwen; alsof het brein, los van de mens, eigenhandig beslist wat hem goeddunkt. Welnu, het brein wil helemaal niet los staan van de mens. Hij wil niets liever samenwerken met de mens in wie hij huist. Maar als ‘zijn mens’ geen snars geeft om deugdelijke samenwerking, dan zegt het brein op zijn beurt: ‘als jij het allemaal beter weet en je niets aantrekt van wat ik allemaal te verstouwen krijg, dan zeg ik tijdelijk alle samenwerking op’. Zo kan de mens zichzelf op een hoger plan zetten dan zijn eigen brein, maar dan zal hij, ten lange leste, het toch moeten bezuren.
Zeg ik dit allemaal in mijn hoedanigheid als deskundig psycholoog? Ook. Tegelijkertijd heb ik, door de pijnlijke ervaring van meerdere depressies, moeten leren dat het brein niet met zich laat sollen. Alles wat lichaam en geest heet, wordt geregeld door het brein. En gelukkig heeft ieder mens het vermogen om dit te beseffen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties