Een speciale gelegenheid. Daar wacht iedereen op. Tenminste wel als het gaat om het geven van een cadeautje. En dan is het ook nog eens lastig om iets te bedenken wat persoonlijk is; en iemand ook nog niet heeft. Moeilijk. Blijkbaar net zo moeilijk als het geven van een heel persoonlijk cadeautje die bijna nooit iemand krijg;
Maar toch op elk gewenst moment zou verwelkomen. Bedenk dan ook nog eens dat ik het heb over een cadeautje die geen cent kost; en desondanks een waarde vertegenwoordigt die onschatbaar is. Aardig is ook nog eens dat het, door mij bedoelde, cadeautje honderd procent van eigen makelij is; en geen speciaal talent vergt om in elkaar te zetten. Er gaat alleen een heel klein beetje denkwerk aan vooraf, een snufje spontaniteit, gecombineerd met een brede glimlach en goed oogcontact. Zeg nou zelf: dat kan iedereen. Ik moet er wel bij zeggen dat het om een cadeautje gaat die niet geruild kan worden, mocht de ontvanger iets anders of beters in gedachten hebben. Maar goed, in al die jaren dat ik dit specifieke cadeautje uitdeel, is er nooit iemand geweest die ontevreden was; of gevraagd heeft of er een vervanging mogelijk was. Nee, het is altijd een doorslaand succes; en ook nog eens een cadeautje die de ontvanger koestert; en daar later weer een uitgebreid verhaal over vertelt aan anderen. Want het is een cadeautje die niet alleen tot de verbeelding spreekt, maar ook iets losmaakt waardoor de ontvanger geneigd is om er met de nodige trots over op te scheppen. Ja, hoe zoiets kleins toch iets groots teweeg kan brengen. Toch is het niet alles goud wat er blinkt. Punt is namelijk dat er nogal wat mensen zijn die geremd zijn in het geven. En dan vooral als het gaat om het geven van dit speciale cadeautje. Dat wil zeggen: zij kunnen wel bedenken om het te geven, maar op het moment dat de overdracht plaats zou kunnen vinden, trekken zij zich terug. Het is dan net alsof zij zich de mindere zouden voelen; of dat zij, door het cadeautje te geven, zich van een kant laten zien die door de ontvanger wel eens misbruikt zou kunnen worden. Ik weet het. Mijn betoog wordt een beetje abstract. Maar ik kaart hier wel een probleem aan die nogal eens op mijn spreekuur aan de orde wordt gesteld. Ik zou zelfs kunnen spreken van een hele specifieke cadeautjes-paniek: de angst om jezelf kwijt te raken door het geven aan de ander. Gelukkig is behandeling mogelijk voor degene die toch het verlangen koestert zich van zijn beste kant te laten zien.
O ja. Ik was zo verwikkeld in mijn verhaal dat ik haast vergeten was om het bedoelde cadeautje te onthullen; en dat terwijl ik er net weer een paar hebt uitgedeeld. Het cadeautje is: een compliment.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties