Met een leuke collega is het niet moeilijk om collegiaal te zijn. En als die collega ook nog competent is in zijn werk, dan is collegiale samenwerking een fluitje van cent. Problematisch is het wanneer die ene collega gewoon vervelend is of nog erger: heel slecht presteert in wat zij haar werk noemt.
Nu ligt het voor de hand om vervelend gedrag of zichtbare incompetentie van een collega in een collegiaal gesprek aan de orde te stellen met woorden als: ‘zeg collega, even een punt van aandacht; persoonlijk heb ik er moeite mee wanneer jij te laat komt op vergaderingen; en in die vergaderingen de gemaakte afspraken op de lange baan schuift; jij zou mij een enorm plezier doen om daar wat aan te doen’. Een echt collegiaal antwoord zou zijn: ‘prima dat je mij daar op wijst; nu ik weet wat je stoort, zal ik daar rekening mee houden door op tijd te komen en gemaakte afspraken op tijd na te komen’. Maar in werkelijkheid gaat het natuurlijk helemaal niet zo. Collega’s zijn slecht in het geven en ontvangen van kritiek; en dat is niet zonder reden. Is een collega als (evident) vervelend aan te merken, dan is de kans dat zij openstaat voor kritiek bijzonder klein. En juist het vooruitzicht op een (blijvend) conflict op de werkvloer schrikt mensen af om iets van onvrede te laten blijken. Bovendien is het nogal wat om een collega te betichten van incompetentie, ook al zou die aantijging helemaal terecht zijn. Nu bestaat er natuurlijk ook nog altijd de mogelijkheid om één van de leidinggevenden aan te spreken op het wangedrag van een collega. Probleem daarmee is dat een dergelijke stap door de meeste mensen ervaren wordt als ‘klikken’; en juist het verraden van een collega wordt als immoreel verworpen. Een andere reden wat mensen weerhoudt om kritiek te geven op een collega is dat het voelt alsof je dan een superieure houding aanneemt: dat je met de gegeven kritiek jezelf boven de collega verheft. En juist dat ervaren mensen als niet-collegiaal. In de verbeelding wordt dikwijls een inschatting gemaakt van wat ‘een confrontatie’ teweeg zou kunnen brengen. De gefantaseerde inschatting is doorgaans negatief; in die zin dat gegeven kritiek aan een collega de verstandhouding alleen nog maar zou verslechteren. En zo kan het gebeuren dat op heel veel werkvloeren zogenaamde collega’s angstig en behoedzaam langs elkaar heen manoeuvreren om maar niet het achterste van hun tong te laten zien. De vrees voor een verpeste werksfeer is groter dan het verlangen om de problematische collega tot de orde te roepen.
Eerlijk is eerlijk: zelf ben ik ook heel slecht in het uitdelen van kritiek aan slecht-presterende collega’s. Meestal hou ik mij gedeisd: en doe een schietgebedje in de hoop dat onbetwistbare incompetentie de persoon in kwestie vanzelf zal opbreken.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties