Er zijn van die woorden waar je onmiddellijk jeuk van krijgt; en één van die woorden is: comfortzone. Die jeuk heeft te maken met het feit dat het gebruik ervan meestal een (zelf)verwijt impliceert: wie in zijn comfortzone zit en blijft, is een saaie slappeling en wie er buiten treedt, doet aan uitdagende zelfontwikkeling.
Aangezien je tegenwoordig niet om het woord heen kan, is het daarom alleen al de moeite waard om het te bespreken. Nu is het zo dat de mens nogal veel moet ondernemen om in een zone te komen van comfort. Ik bedoel, om je veilig, rustig, ontspannen, vertrouwd en aan-het-stuur-van-je-eigen-leven te voelen, heb je al veel ongemakkelijkheden moeten doorstaat. En bovendien: wanneer is dat dan, dat je goed geland bent in je comfortzone? Is dat een vorm van huisje-boompje-beestje? Is dat wanneer je zoveel geld op de bank hebt staan dat je gerust kunt zijn over alle rekeningen die door de bus vallen? Is dat wanneer jouw liefdesleven één en al harmonie en wederkerigheid is? Of is dat het moment waarop je kunt constateren dat je met plezier naar je werk gaat? Zeg nou zelf: wie dat allemaal -en ook nog tegelijkertijd- voor elkaar krijgt, verdient gewoon een comfortmedaille. En als het je dan ook nog lukt om in rustig(er) vaarwater te blijven, dan zou je toch gek zijn om dat eigenhandig te verstoren (hoe hoog leg jij de lat?). Dat hoeft ook helemaal niet, aangezien het leven zelf wel zorgt voor de nodige onrust, turbulentie en (on)aangename verrassingen. De wasmachine hoeft het alleen maar te begeven of de orde van de dag is al volledig op zijn kop gezet. Als je dan toch het woord wilt gebruiken: het heet niet voor niets ‘comfortzone’: een leefomgeving waarin het heerlijk toeven is, een plek waar iedereen zou willen zijn als hij daar de kans voor krijgt. Maar nee, de anti-comfortzone-lieden jagen je op en zeggen: zoek de uitdaging, wees doelbewust ongemakkelijk en leg je niet neer bij een saai en voorspelbaar leventje, bijvoorbeeld door een avontuurlijke reis (zonder geld op zak) te maken of basgitaar-les te nemen juist omdat je volstrekt amuzikaal bent. Een dergelijke levensvisie lijkt meer op zelfmarteling dan dat het een levenspad is vol lering en vermaak. De enige uitzondering die ik zou maken is het leren aanspreken van onbekende mensen: dat is dan nog een stap uit de comfort-zone waar ieder mens van kan profiteren. Maar ook dat is voor menigeen een brug te ver. En dan zeg ik: blijf lekker zitten waar je zit, want voor je het weet word je er weer uitgerukt.
Ben je, door het gebruikelijke levensgeploeter, eindelijk in een fase van aangename kalmte, schaam je dan niet; en zet een dik slot op de deur. Want er zijn altijd wel spirituele wauwelaars die jou uit de comfortzone willen lokken.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties