Naast alle ellendige schademeldingen door de pandemie die genoegzaam bekend zijn, is er nu een nieuwe relationele schadepost: meningsverschillen die zo hoog oplopen dat vriendschappen verbrokkelen en familieverbanden uit elkaar worden gerukt. Niet gevaccineerd? Maak dat je wegkomt!
Dat de Corona-discussies zo verhit raken, heeft, in de kern, maar één reden: het gaat om macht. Want wie bepaalt nu eigenlijk of ik (of jij) een mondmasker moet dragen? En wie denk jij wel dat je bent dat jij mij kan verplichten om mij te laten vaccineren? En hoezo moet ik mij aanpassen, enkel en alleen maar om dat jij vindt dat ik mij moet aanpassen? En wie zegt dat jij gelijk hebt, alleen maar omdat jij een hoge pet ophebt van de wetenschap? De ene keer neemt de overheid de burgers bij de hand om te zeggen wat zij wel of niet mogen/moeten doen, de andere is het de buurman die de hand waarschuwend omhoogsteekt om afstand te houden. Zelden is er zoveel sociale controle en toezicht geweest als het gaat om de geldende Coronamaatregelen; en mensen worden daar narrig en opstandig van. Nu is dat enerzijds begrijpelijk. Immers, op iedere hoek van de straat is er wel iemand die lid lijkt te zijn van de Coronapolitie, ook al is hij daar niet voor aangesteld; en dat zet kwaad bloed. Anderzijds zijn de (tijdelijke) maatregelen vergelijkbaar met de bestaande verkeersborden; en zie je zelden iemand in woede ontsteken omdat hij een straat van één kant niet mag inrijden. Overigens, er zijn natuurlijk ook genoeg mensen die de verkeersregels aan hun laars lappen en tegelijkertijd de bedenkers van die regels voor gek verklaren. Zo bekeken is er niets nieuws onder de zon omdat niemand blij wordt van het onderworpen-worden aan de wil van de ander. En dat geldt ook voor liefdesrelaties: de man die telkens moet horen dat hij maar buiten moet roken, zal waarschijnlijk steeds later thuiskomen en de vrouw die moet aanhoren dat zij te lang aan de telefoon hangt, zal hem geen blik waardig gunnen. Toch is er wellicht nog iets meer aan de hand. Want wie, bijvoorbeeld, een dierbare heeft verloren aan het Coronavirus, zal een vaccinatie-weigerraar zien als een verrader, als iemand die willens en wetens het leven van zijn medemens op het spel zet; en dat lijkt (verdacht veel) op iemand die, zonder gewetenswroeging, met alcohol achter het stuur kruipt. Ik bedoel, de pandemie heeft zo zwaar ingebeukt op het persoonlijke leven van mensen dat het steeds moeilijker is geworden om verdraagzaam te blijven.
Nu zijn er genoeg vakgenoten van mij die oproepen om te blijven luisteren naar elkaar; en ook andersdenkenden ruimte en erkenning te geven. Maar die oproep is aan dovemansoren gericht. Want de mens is er nu eenmaal niet op gebouwd om aan de leiband te lopen van iemand die alles beter denkt te weten.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties