Iemand die overal zijn neus in steekt, wordt doorgaans gekarakteriseerd als een bemoeial; en dat is bepaald geen eretitel. Om die reden alleen al waken mensen ervoor om geen bemoeial te zijn; en zeker om niet als bemoeial gezien te worden. Toch vind ik dat ‘bemoeienis’ juist in ere moet worden hersteld.
Om bij het begin te beginnen: hoe zou je een willekeurige (leuk) persoon kunnen aanspreken zonder je met hem/haar te bemoeien? Onmogelijk! Natuurlijk zou je wel eens met een geïnteresseerde vraag ‘wat heb je een mooie jas, waar heb je die gekocht’ als antwoord kunnen krijgen: ‘waar bemoei jij je mee?’. Maar die kans is bijna te verwaarlozen. De meeste mensen zijn niet alleen benaderbaar, maar ook gestreeld wanneer een voorbijganger een dergelijke belangstelling toont; en dan is een gezellig gesprekje gauw gemaakt. Overigens, zou je wel de veel gevreesde waar-bemoei-jij-je-mee-reactie krijgen, dan is het antwoord simpel, namelijk: ‘met jou’!. En dan is een vervolg van het gesprek nog altijd mogelijk, oftewel: wie zich niet schaamt voor zijn bemoeienis, zou wel eens beloond kunt worden met de liefde van zijn leven (!). Over de liefde van je leven gesproken: dan is wederzijdse bemoeienis aan de orde van de dag; en wordt, vooral in de verliefdheidsfase, alleen maar als de zo gewenste intimiteit ervaren. Zonder bemoeienis, geen intimiteit. En toch wordt in elke relatie veel bemoeienis uiteindelijk als ‘controle’ ervaren: ‘hoe laat ben je thuis, waarom heb je me niet teruggebeld en wie was die vrouwenstem die ik op de achtergrond hoorde?’ Het zijn bemoeizuchtige vragen die er inderdaad voor moeten zorgen dat beide partners binnen de lijntjes kleuren; en dat is, goed beschouwd, een uitstekende zaak. Immers, het elkaar-in-de-gaten-houden zorgt voor veiligheid en bestendigheid. In die zin is bemoeienis alleen maar als positief te bestempelen. Dan kom ik, als vanzelf, op de ‘afdeling’ ouderlijke bemoeienis. Deze bemoeienis is een doorlopende aangelegenheid en, mits goed uitgevoerd ook wel bekend als ‘de opvoeding. Als vanzelf wil het volwassen-wordende kind minder bemoeienis van de ouders; en tegelijkertijd is dit een mes dat aan twee kanten snijdt: bemoeit de ouder zich nergens mee, dan kan het kind dit als emotionele verwaarlozing ervaren en bemoeit de ouder er wel lustig op los, dan kan het kind dit als verstikkend ervaren. Mijn vrouw en ik staan te boek als ‘bemoeizuchtige ouders’; en hoor liever van de kinderen dat zij er even genoeg van hebben dan dat zij zouden voelen dat we geen interesse hebben. Onze kleinkinderen (13,15) zeggen steeds vaker: ‘don’t call us, we’ll call you’. En dat valt ons meer dan eens nogal zwaar.
Er zijn geen statistieken van maar de Nederlander is wel van het bemoeizuchtige soort. En die volksaard is bijzonder positief. Immers, hoe meer we elkaar in de gaten houden, des te meer we ook zorg voor elkaar hebben. Bemoeien is contactueel stoeien.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties