Vroeger was het ondenkbaar. Nu is het normaler dan ooit, namelijk dat de (huis)arts een vrouw is. Eindelijk hebben vrouwen de geneeskundige macht gegrepen; en met groot succes. Want de vrouwelijke dokter van nu toont meer begrip, meer geduld en meer communicatieve souplesse met de patiënt dan de mannelijke dokter.
Deze conclusie trek ik na jarenlang patiënt te zijn geweest van een mannelijke huisarts. Met typisch haantjes gedrag ging hij met mij vaak de strijd aan; en wilde geen recept schrijven als ik er om vroeg of juist een recept aan mij opdringen als ik er bezwaar tegen had. Helemaal vervelend werd het contact als ik het niet eens was met zijn diagnose. Als later bleek dat hij fout zat, dan zei hij: ‘je zult nu wel een andere huisarts willen, of niet?’ Mijn antwoord was steevast: ‘nee, want ik ga er van uit dat iedereen, ook jij, van zijn fouten leert’. Dat ik dan niet mijn biezen pakte, zat hem ook dwars. Toen het mij een maand of wat geleden in de rug schoot en ik nauwelijks nog kon lopen (acute spit), greep hij zijn kans. Na voorgeschreven rust en medicatie, zei hij tegen mij op het spreekuur: ‘Wijnberg, jij bent dwingend, dwars en een aansteller; zoek maar een andere huisarts’, waarop ik antwoordde: ‘ok, dan ben je eindelijk van mij verlost’. Nu heb ik Ada: een jonge vrouwelijke huisarts die, in het contact, hartelijk, ontvankelijk en tegelijkertijd zeer professioneel te werk gaat. Wat vooral aan haar opvalt is dat zij met veel specialisten in de regio persoonlijke contacten onderhoudt; en die specialisten tijdens het spreekuur zelf belt om een verwijzing zo snel mogelijk gestalte te geven. Wat ik wel ruiterlijk moet toegeven is het volgende: als vrouw heeft zij meteen een sterker en imponerender overwicht op mij als man; iets wat er meteen voor zorgt dat ik geen enkele behoefte voel om met haar de strijd aan te gaan. Ada’s wil is wet; en daar heb ik vrede mee. Tegelijkertijd heb ik met Ada ook een professionele relatie. Zij verwijst veel van haar psychotherapie-klanten naar mij; en zij kan moeiteloos de wisselende rollen in het contact vormgeven. Nu weet ik ook wel: niet iedere vrouwelijke arts is het evenbeeld van Ada. Maar toch kan worden gezegd dat het een zegen is voor de gezondheidszorg dat meer vrouwen op de (hoogste) werkvloer verschijnen. Vrouwen hebben nu eenmaal een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en combineren hun deskundigheid met een indringende vorm van inlevingsvermogen; een unieke mix van eigenschappen waar de man nog altijd een puntje aan kan zuigen.
Gelukkig is het niet meer schrikken als de dokter een vrouw blijkt te zijn. Het wordt een vertrouwd beeld in het artsenlandschap van nu. Voor de mannelijke patiënt is het beter: hij is, als jongetje, al gewend om ‘moederlijke’ aanwijzingen op te volgen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties