Patiënt-zijn is geen keuze. Dat ben je. Ineens. Met een lichamelijke ziekte of psychische aandoening horen dagelijks mensen dat zij patiënt zijn geworden. Maar eenmaal patiënt geworden, zijn er maar weinigen die zich ook echt als patiënt weten te gedragen. En de slechtste patiënten zijn een nachtmerrie voor de hulpverlener.
De arts of psycholoog kan nog zoveel expertise aan de dag leggen, met een slechte patiënt loopt hij steevast met zijn kop tegen de muur. Traditioneel zijn mannen bijzonder slechte patiënten, vooral omdat zij domweg ontkennen dat er een probleem is. Of hij nu een hartritmestoornis heeft, te dik is of in een huwelijkscrisis verkeert, de man zal bij voorkeur doen alsof er niets aan de hand is. Verschijnt diezelfde man dan toch op het spreekuur van de dokter, dan vertoont hij alle kenmerken van ‘de vermoorde onschuld’ met uitspraken als ‘mijn vrouw beweert dat het niet goed met mij gaat’ of ‘blijkbaar moet ik mij zorgen maken omdat anderen zich storen aan mijn woede-uitbarstingen’. Voor deze types haal ik het ‘alibi-protocol’ tevoorschijn en zeg: ‘ach ja, laat iedereen maar zeuren; wij mannen weten wel beter; je komt hier gewoon voor een kop koffie en dan meld ik desgevraagd wel dat je door een heel moeilijk emotioneel, therapeutisch proces gaat; dan is het thuisfront ook weer tevreden’. Omdat het voor de man dan wel een erg duur kopje koffie wordt, laat hij schoorvoetend soms wèl iets los. Overigens, onder vrouwen zijn ook genoeg slechte patiënten. Zij is al de dood om als zeurpiet weggezet te worden; is meestal in relaties zelf de zorgverleenster en kan daarom maar moeilijk aandacht voor zichzelf vragen. Typisch voor de slechte patiënte zijn uitspraken als ‘uiteindelijk moet ik het toch zelf doen’, ‘er zijn zoveel anderen die slechter af zijn dan ik ben’ en ‘ik moet mezelf gewoon bij elkaar rapen en mij niet zo aanstellen’. Kenmerkend voor alle slechte patiënten is dat zij therapie-ontrouw zijn (medicatie stoppen halverwege de kuur), dat zij doktersafspraken ‘vergeten’, dat zij gaan ‘shoppen’ omdat geen enkele hulpverlener echt bij hen past, dat zij wel een verhaal vertellen maar niets vragen, dat zij mooi weer spelen maar ondertussen willens en wetens ongezond leven, dat zij de hulpverlening alleen gebruiken om de buitenwacht te sussen en dat zij hulpverleners op voorhand afschrijven als te ‘soft’ te bemoeizuchtig of te onwetend. Uiteindelijk ziet de slechte patiënt het patiënt-zijn als een zwaktebod en wil niet in de positie komen dat hij zijn onafhankelijke status moet opgeven.
Patiënt-zijn is iets wat je overkomt. Niemand vraagt er om. Maar kunst van leven is ook het ultieme besef dat iedereen elkaar nodig heeft. Het besluit om kwetsbaarheid te tonen, is juist een teken van kracht.
j.wijnberg@home.nl
I very much appreciated your articles. Because your articles a quite exceptional view.Thanks for being here and being so awesome! Don`t stop, carry on.So finally my opinion this article is very good. I got many unknown information from this article. Thanks for this great article.
feestjurken
18/01/2014 18:22
(11 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties