Het is de droom van elke man: de vrouw die hem bewondert en altijd enthousiast is als hij huiswaarts keert. Voor een enkele geluksvogel komt deze droom uit. Hij hoeft maar een kik te geven of zij zal de vlag voor hem uithangen. Vervelend is alleen wel dat hij zijn vlag niet voor haar uithangt.
Enig soort van waardering voor haar is in geen velden of wegen te bekennen. Opvallend is dat in de praktijk van alledag de voorbeeldige vrouw niet gauw te ontmoedigen is. Zij mag dan wel weinig waardering oogsten, toch zal zij, jaar in jaar uit, haar best blijven doen om de relatie met hem en het gezinsleven in goede banen te leiden. En hij trekt zijn eigen plan in de vanzelfsprekende wetenschap dat zij er toch wel voor hem is. Maar typerend voor de voorbeeldige vrouw is wel dat zij niet over een onuitputtelijke engelengeduld beschikt. Mettertijd zal zij er toch onder lijden dat de wederkerigheid in de verhouding achterwege blijft. Daar klaagt zij niet over; het is een lijden in stilte. Als dan op weer eens wat gebeurt dat kenmerkend is voor zijn onverschilligheid, knapt er iets bij haar. Op slag verliest zij elk gevoel van respect voor hem en is hij voor haar veranderd in een nietszeggende manspersoon. Zij is niet boos, niet verdrietig of anderszins van streek. Nee, zij voelt helemaal niets meer. Zij is als een waterput die, door een chronisch gebrek aan regen, is drooggevallen. En als mijnheer de geluksvogel niets meer te drinken krijgt, wordt hij wakker. Dan ineens beseft hij hoeveel het betekent dat zij er altijd voor hem is (geweest). Met dat besef komt hij eindelijk uit zijn luie leunstoel omhoog om te voorkomen dat zij de deur achter hem dichttrekt. Op dat moment zal de voorbeeldige vrouw toch een beetje gaan twijfelen en zichzelf vragen stellen als ‘heb ik er wel alles aan gedaan om het goed te krijgen’ of ‘moet ik hem niet de kans geven om zich te revancheren’ en ‘is er misschien een relatietherapeut die mijn gevoel voor hem kan repareren’. Maar helaas. Alle moeite die hij nu wel voor haar doet, is als parelen voor de zwijnen. Het feit dat hij kennelijk wel weet wat liefde geven is, betekent alleen maar voor haar dat hij het al die jaren niet belangrijk genoeg vond. En nu is het te laat. Voor haar is het ‘knap moment’ onomkeerbaar: zij kan niet meer terug, al was het alleen maar omdat zij dan ook nog het respect voor zichzelf zou verliezen.
De voorbeeldige vrouw valt niets te verwijten. Want het is altijd aan de man om zijn vrouw op handen te dragen. Zeker als zij voorbeeldig is.
Ik ontving uw tekst, gestuurd door mijn vriend, in mijn mailbox... Eén geluksvogel is al wakker. Dank u wel. Ik ben ontroerd.
C. Hagelaar
23/04/2013 13:09
(12 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties