Wijnberg&WijnbergMedia

Door: AUDREY ZONNEVELD
AMSTERDAM -  Het hele leven staat in het teken van vooruitgang. Maar uitgerekend tijdens de vakantie, de tijd dat we mogen relaxen, gaan we primitief zitten doen op een camping. En nemen we vieze wc’s, water in de tent en luidruchtige campingburen op de koop toe. Journalist Audrey Zonneveld probeert het mysterie te ontrafelen.

Eerst maar even alle twijfels uit de weg: ondergetekende is géén liefhebber van kamperen. Maar ik ben dan ook erfelijk belast, zogezegd. Van mijn jeugdvakanties herinner ik me voornamelijk dat mijn moeder de godganse dag het zand uit de voortent stond te vegen. En zuchtend boven het tweepittertje iets macaroni-achtigs bereidde. Verder krijg ik het beeld van de papieren wc-brillen maar niet uit mijn hoofd. Dit waren wegwerpdingen die wij in grootverpakking meenamen op vakantie. Je kon ze op de bril leggen, zodat je met je achterwerk niet op de nattigheid hoefde te zitten. Maar de paradox van die krengen was dat ze alleen maar op hun plaats bleven liggen als de wc-bril nat was; dan bleven ze namelijk plakken. Met als gevolg dat je alsnog met je bips in de viezigheid zat. Ook waren wij het enige gezin op de hele camping dat standaard een waterpas bij zich had. Dat zat zo: wij gingen op vakantie met een vouwwagen. Maar die vouwwagen kon alleen worden uitgeklapt als de ondergrond helemaal gelijk was. Dus ging mijn vader op zoek naar een rechte plek zonder stenen, kuilen, keien of gaten. Een onmogelijke opgave natuurlijk in het bergachtige gebied van Noord-Spanje. Maar mijn vader gaf niet op. Als hij toch een plek had gevonden, klapte hij de wagen open en mat hij alles tot op de millimeter na. Bij het sein ‘waterpas!’, pakten mijn broer en ik onze zwembroek.
Toiletterreur
Maar het toppunt waren de wc-schoenen die ieder jaar voor de gelegenheid werden aangeschaft. Het hele gezin kreeg waterschoenen, of andere schoenen met een kunststof zool waarop haren of andere viezigheid geen vat zouden krijgen. Deze schoenen dienden louter en alleen om te gebruiken in het wc-hok. Ze mochten onder geen beding ín de tent komen, want ze zaten natuurlijk toch vol met vuiligheid. “Nergens aankomen daar hè, alles is vies!” riep mijn moeder me nog eens na als ik na dagen ophouden weer naar de wc durfde. Waarna ik in record tempo een plas deed en het toilet doortrok met mijn elleboog. In ieder geval werden de wc-schoenen na de vakantie weggegooid. Om het jaar erna een soortgelijk paar aan te schaffen voor een volgende vakantie op de camping. U begrijpt: ik was blij als de scholen weer waren begonnen. Een mens moet zijn grenzen verleggen, zeggen ze. Dus ben ik jaren later, ondanks mijn stellige voornemen nooit meer één voet op een camping te zetten, weer gaan kamperen. Het werd een drama, want die peperdure trekkerstent die bestand zou zijn tegen een orkaan, liep vol water tijdens een doodgewone onweersbui. Na twee dagen was ik het spuugzat om steeds bukkend de tent in te moeten en liggend mijn kleren aan te trekken. En dan die zogenaamde romantiek van samen in een tentje... wat een onzin! Ik kreeg afgrijselijke rugpijn van die dunne slaapmatjes. Verder dacht ik de hele vakantie aan mijn moeder. “De schoonmaakploeg is net geweest: hup, nu snel naar de wc.” Of: “Nergens aankomen, nergens aankomen, alles is vies!” Sindsdien heb ik een campingvakantie altijd af weten te houden, ondanks protesten van mijn man die wél kan genieten van ontberingen. Hij zou zelfs het liefst in de vrije natuur kamperen. De horror! Alleen... nu hebben we samen een zoon en mijn inschatting is dat deze jongen de liefde van zijn vader deelt: kamperen. Dus straks is het twee tegen één. En, eerlijk is eerlijk, drie weken vakantie in een hotel wordt misschien ook wat prijzig. Bovendien kan hij op de camping fijn vriendjes maken zodat wij romantisch naar de ondergaande zon kunnen turen. Want, cliché cliché: als ouders heb je een leuke vakantie als je kind het naar zijn zin heeft… Over een paar jaar zal ik er dus net als de rest van Nederland wel aan moeten geloven, vrees ik. En daar maak ik me nu al druk om. Waar gaan we dan heen? En hoe lang? Wordt het een tent (nee, zeg ik) of een caravan (nee, zegt manlief)? Is het zielig als ik in een hotelletje verderop ga zitten, terwijl de mannen gaan kamperen? Kan ik eventueel een stofzuiger meenemen? En hoe moet dat onderweg? Ik kan een klein kind toch niet naar zo’n Frans toilet – eentje met een gat in de grond – sturen? Eén ding staat in ieder geval vast: de wc-schoenen gaan mee. Over de wegwerp wc-brillen en waterpas twijfel ik nog.

Het mysterie
Eén troost: heel veel mensen lijden aan vakantiestress. Huispsycholoog Jeffrey Wijnberg: “Mijn schatting is dat de helft van de Nederlanders er last van heeft. Het is ook veelzeggend dat mijn praktijk vaak propvol zit na de zomervakantie. Allemaal mensen die er op het strand achter komen dat ze gék worden van hun partner. Of mensen die het echt niet trekken om drie weken lang van huis te zijn en hun eigen bedoening ontzettend missen.” Waarom koppelen we dan toch ieder jaar massaal de caravan achter de auto? “Voor de kinderen, want die maken op de camping snel vriendjes. En omdat het goedkoper is dan een hotel. En sommige mensen houden van het back-to-basics-idee. Dat brengt een oergevoel in hen boven. Het is natuurlijk ook patroondoorbrekend: een leven op de camping is anders dan het reguliere leventje thuis. Maar juist daarom ervaren sommigen het als ‘werk’. Die vinden het te veel gedoe en worden er onrustig van dat ze uit hun normale doen zijn.” Jeffrey laat er geen twijfel over bestaan: op vakantie gaan, is niet voor iedereen een plezierige ervaring. “En dan is kamperen een extra ingrijpende variant van vakantie vieren. Op de camping is namelijk de controle over het eigen leven weg, er is weinig privacy en dan zijn er nog die smerige wc-hokken... Het is niet gek dat sommige mensen daar ongelukkig van worden.”
Survivaltips
Psycholoog Jeffrey Wijnberg heeft tips voor mensen die straks drie weken ‘aan het werk’ moeten op camping l’Horreur.
1 Kies een taak
Verzin iets wat je heel leuk vindt om te doen, bijvoorbeeld koken, en stort je daar op. Zoek uit wat je wilt maken en ga uitgebreid boodschappen doen. En dan niet in de campingwinkel, maar bij de lokale boer. Of naar een grote supermarkt drie dorpen verderop. Zo gaat de tijd lekker snel voorbij, je bent even alleen enje dóet iets in plaats van je ergeren.
2 Wees asociaal
Als die irritante campingbuurman langskomt voor een praatje, zeg je dat je zwaar overspannen bent en rust moet houden van de dokter. Of dat je waarschijnlijk de Mexicaanse griep hebt.

3 Ga op chique
Ga naar de wc in goede restaurants of chique hotels. Gewoon elke dag even ergens koffie drinken en daar je ding doen.

4 Pak de bleek
Neem een krat of tas met schoonmaakmiddelen mee van thuis. Elke keer dat je gaat douchen, reinig je eerst de doucheruimte. Vast een vreemd gezicht voor anderen, maar trek je er niets van aan: je doucht tenminste schoon!

5 Zie het als een test
Beschouw een kampeervakantie als de ultieme beproeving. Probeer vrolijk en meegaand te blijven, ook al is dat moeilijk. Kamperen vraagt om een totale overgave van jou als persoon. En eigenlijk is dat wel een goede mentale oefening voor iedereen.
Waarom kampeer jij (niet)? Waar erger je aan op de camping? En wat is het meest bizarre dat jij op de camping hebt meegemaakt? Praat met ons mee!

Originele publicatie: De Telegraaf
Datum: 25 Juli 2009
Link: www.telegraaf.nl/vrouw/actueel/4472286/__De_vraag_der_vragen__Waarom_kamperen_wij___.html