Mensen die aan een depressieve stoornis lijden, hebben het al zwaar. En dat psychisch lijden wordt nog zwaarder omdat de buitenwacht zelden enig begrip kan opbrengen. Aan de patiënt is, zo op het oog, weinig bijzonders te zien waardoor de indruk bestaat dat het allemaal wel meevalt.
Het tegendeel is waar: het depressief lijden is zo ontwrichtend dat het nauwelijks in woorden uit te drukken is. Daarom voelt de patiënt zich ook nog eens in het nauw gedreven als hij zich tegenover de buitenwacht moet verantwoorden. Sommige deskundigen maken een onderscheid tussen overspannenheid, burn-out en een depressie. Overspannenheid heet ‘lichter’ te zijn en binnen een paar weken te genezen met rust. Een burn-out wordt als ernstiger gezien, en wordt getypeerd als een totale energiecrisis door werkgerelateerde, chronische overbelasting en kan alleen bestreden worden als de patiënt leert om de regie van zijn leven weer in eigen handen te nemen. Een depressie is een erkende psychische stoornis, gekenmerkt door moedeloosheid, zelfmoordgedachten, stemmingswisselingen en het gevoel in alles tekort te schieten. Behandeling is vrijwel altijd een combinatie van medicatie en psychotherapie. Nu maak ik zelf dit onderscheid tussen overspannenheid, burn-out en depressie in mijn beoordeling meestal niet, behalve als de patiënt zelf aan één van de drie benamingen de voorkeur geeft (‘burn-out klinkt minder patiënterig’). In essentie is namelijk altijd sprake van een depressieve variant, waarbij gebrek aan energie, sociale overgevoeligheid, een aversie tegen verplichtingen, concentratiegebrek en nare lichamelijke klachten (ontregeling van de stofwisseling in de hersenen) zoals bijvoorbeeld slapeloosheid, spierpijn, droge mond en ondraaglijke jeuk de overhand hebben. Werkgevers hebben er geen belang bij om depressieve werknemers te begrijpen. Zij lijden zelf aan economische schade. Met de Wet Poortwachter in de hand doen bedrijfsartsen ook nog een duit in het zakje: zij komen veel te snel met schema’s van re-integratie, waardoor het gevoel van tekortschieten bij de patiënt alleen nog maar wordt aangewakkerd. Familie, vrienden en collega’s tonen al even weinig begrip met opmerkingen als ‘je moet gewoon wat positiever leren denken’ of ‘kijk dan eens naar wat je hebt, dan te somberen over wat je niet hebt’. Tegen iedereen zeg ik: ‘een depressie is geen dipje, geen tijdelijke ontregeling, geen karakterzwakte, maar een zeer ernstige aandoening, die alleen geneest met eindeloos geduld, overdadige rust en contact met een gesprekspartner die er verstand van heeft’. Het is ten enenmale ongepast om te denken dat de patiënt niets wil, laat staan om het te suggereren. De essentie is nu juist dat de wilskracht van de depressieve patiënt verlamd is geraakt.
Mocht u zich toch constructief willen bemoeien met iemand die aan een depressie lijdt, dan hoeft u alleen een luisterend oor te bieden. Meer dan dat, is alleen maar deprimerend.
Erg indrukwekkend deze kolom, ik ben tot tranen geroerd. Heel veel dank hiervoor.
Ineke
04/02/2014 11:09
(11 jaren geleden)
ja
claudia busato
03/02/2014 18:43
(11 jaren geleden)
Glasheldere column!
Vittorio Busato
03/02/2014 18:39
(11 jaren geleden)
Glasheldere column!
Vittorio Busato
03/02/2014 18:38
(11 jaren geleden)
Mijn dochter is ernstig depressief. Heeft al zoveel behandelingen doorlopen.. Zij is al jaren ziek. En ik leef al jaren in angst.
Wat je schrijft is voor mij niet nieuw. Wel fijn als 'anderen' daar eens notie van nemen, i.v.m. vooroordelen en goedbedoelde adviezen.
Overal lees ik wat een depressie is en eventuele behandelmethoden.
Maar wat doe je, wanneer alle behandelmethodns, tot nu toe, geen resultaat hebben opgeleverd; zelfs ECT niet?
Daar krijg ik nergens een antwoord op.
Wij zijn toch niet de enigen die in deze wanhoop leven??
Hannie
03/02/2014 17:41
(11 jaren geleden)
Als partner van iemand met een depressie is het niet makkelijk om 'alleen maar' een luisterend oor te kunnen bieden. Ik ben zo bang dat hij ooit, in een zwarte bui, doet waar hij steeds over denkt: er uit stappen. Wat kan ik doen?
irma
03/02/2014 16:58
(11 jaren geleden)
Oh, wat ben ik blij met uw kolom van vandaag, daar staat mijn situatie zwart op wit. Tijdens het lezen kwamen de tranen en heb ik sinds lange tijd goed kunnen huilen. Zo herkenbaar! Mijn psychologe destijds en mijn huisarts hebben het nooit zo kort en duidelijk kunnen duiden. Dank u wel
Diana
03/02/2014 15:28
(11 jaren geleden)
De tranen springen me in de ogen. Zo herkenbaar. Dankuwel voor deze column.
Floria
03/02/2014 11:00
(11 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties