Ergens helemaal voor gaan: zo wordt vandaag de dag het gevoel van enthousiasme verwoord. Het gaat om een gemoedstoestand die als zeer positief wordt beschouwd en geassocieerd wordt met vreugdekreten en lachende gezichten. Enthousiaste mensen lijken zelfverzekerd, ondernemend en gelukkig.
En in de meeste gevallen is dat ook zo. Immers, wie gepassioneerd bezig is, heeft domweg geen tijd te verliezen aan somber getwijfel. Toch heeft enthousiasme een problematische kant; een negatief verschijnsel waarvan de enthousiasteling, juist door zijn enthousiasme, zich niet bewust is. Want, het eigen gevoel van enthousiasme mag dan positief zijn, voor anderen is zoveel animo dwingend en egocentrisch van smaak. Denk alleen maar aan de enthousiaste verhalen van vrienden over hun vakantie. Eén kort verhaaltje is nog net te verwerken, maar als iemand blijft doorkwetteren over zijn belevenissen, dan is er al gauw sprake van ‘overkill’. Uiterlijk blijven de toehoorders beleefd, maar innerlijk hebben zij allang afgehaakt. Een ander probleem is dat enthousiasme net zo sfeerbepalend is als chagrijn. Wie kent niet die altijd fluitende collega die zijn vrolijkheid aan iedereen opdringt? Dan is enthousiasme als een machtsgreep, die automatisch weerstand oproept. Niet zelden zal men met een boog om de vrolijke Frans heenlopen en geïrriteerd de gedachte koesteren: ‘Mooi dat je zo blij bent, maar val mij daar niet mee lastig’. Op de lange termijn lopen enthousiaste mensen het risico om overspannen te worden. Door hun eigen geestdrift wordt meer op het spreekwoordelijke bordje geschept dan te verteren is. Bovendien, wie enthousiast is, krijgt als vanzelf meer werk toegeschoven door zijn omgeving. Anderen zullen meer dan eens denken: ‘Als je toch niet stil kunt zitten, dan mag je mijn portie er ook bij hebben’. Enthousiast-zijn mag dan energie opwekken, om enthousiast te blijven wordt ook veel energie verbruikt, waardoor mensen vroeg of laat zichzelf uitputten. Er zijn dan ook veel dertigplussers die zich op een dag afvragen: ‘Waar is mijn gebruikelijke enthousiasme toch gebleven?’ Het antwoord is onthutsend simpel: die is op. In huiselijke kring zijn het vooral de mannen die steeds stiller worden. Hun enthousiasme wordt meer dan eens ondermijnd, omdat zij door hun vrouw als te bepalend worden ervaren. Begrijp me niet verkeerd: een enthousiaste man is leuk. Maar voor de vrouw is zijn eeuwige geldingsdrang en zielsverrukking reden om in te grijpen, vooral wanneer hij weer eens van die onzinnige plannen heeft die veel te veel geld kosten. Enthousiaste vrouwen zijn zeldzamer: zij denken liever eerst na, voordat zij met hun armen gaan zwaaien.
Het zal u inmiddels niet verbazen dat bevlogen mensen ook veel jaloezie opwekken. De passievere medemens heeft nu eenmaal een bloedhekel aan iedereen die hem een levendige spiegel voorhoudt van zijn eigen onvermogen, oftewel: ook enthousiasme kan deprimeren.
Ik ben heel blij dit stukje van u te hebben gelezen, want, hoewel voor mij herkenbaar, heb ik toch altijd gedacht dat het aan mij lag. De hysterische vrolijkheid (als ik het zo mag uitdrukken) kom je met regelmaat tegen (in verschillende gradaties). Uiterlijk glimlach ik maar een beetje; vaak hebben deze mensen het toch niet in de gaten wanneer je niet veel terug zegt. Bijvoorbeeld (non) verbaal laten blijken dat het je irriteert, legt alleen maar de aandacht op jezelf en geeft deze persoon de gelegenheid om jouw aanwezigheid of somberheid te benadrukken (terwijl je dat helemaal niet bent). Dus voordat je het weet, ben je jezelf aan het verdedigen (nee hoor, echt waar, alles gaat goed met mij. Nee, ik blijf glimlachen, zeg zo nu en dan iets en sluit mij voor de rest af van deze vermoeiende persoon. Ik heb eens een collega gehad die zo'n brok energie was, dat ik haar bij wijze van spreken de lift uit voelde komen. Ik zette mij dan onbewust (?) even mentaal schrap want vanaf het moment dat ze kamer binnenkwam, dan ging het geluid aan en dat hield voor de acht uur daarna ook niet meer op. Het ene onderwerp na het andere onderwerp werd afgevuurd; het was soms bijna onmogelijk bij te houden waar het over ging. Ze stelde tussendoor ook altijd heel veel vragen en op elk antwoord kreeg ik extreem blije reacties; zelfs wanneer ik haar vraag beantwoordde wat ik die avond ging eten. "Ooohoooo andijvie??!!! Wat lekkerrrrrrrrrrr!!!" En ja, ook continue werk op zich nemen en naar haar toe trekken. Ook wanneer het om mijn werk ging (onder het mom mij te willen helpen). Wanneer iemand mij iets vroeg, gaf zij antwoord. Ik liet haar maar gaan. Hoe drukker zij was, hoe meer ik afstand nam zonder mezelf af te zonderen. Dat is niet altijd eenvoudig maar je leert wel veel over jezelf (afweging te maken tussen wat er echt toe doet en wat niet) en daardoor word je innerlijk een stuk rustiger.
Blue
08/11/2010 18:59
(14 jaren geleden)
Ik heb ook zo'n type in mijn omgeving. Hij is een gescheiden 65plusser en ken hem al ruim 40 jaar. 4 jaar geleden is hij gescheiden, zijn vrouw koos na 40 jaar huwelijk voor een ander. Niets deugde meer van zijn ex. Hij snapte niet dat ze de benen had genomen. ''Want'', zoals hij zij;''ze had toch alles''. Nu hij alleen is valt het me op dat hij veel drukker is als voorheen. Vroeger was hij ook al erg enthousiast en een druk baasje maar nu gaat het me inderdaad irriteren. Ook vertelt hij iedereen die het maar horen wil dat hij veel op vakantie gaat, bootreizen maakt en nu net weer terug is uit het buitenland. Ik als zijn trouwste vriendin zoals hij me noemt, ik weet dat al die verhalen niet waar zijn. Hij fantaseert dat ie het zelf gelooft. Zielig vind ik dat. Tegenover mij vertelt hij die fantasieverhalen natuurlijk niet. Die hoor ik van anderen. Dit type man stoot ook steeds zijn neus door die druktemakerij. Zo heeft hij nieuwe vrienden en doet daar alles voor en na verloop van tijd is het weer over. Hij snapt niet waarom, want aan hem ligt het natuurlijk niet............! Omdat hij ook maar alleen is vraag ik hem soms een avondje op bezoek. Ik zie er altijd tegenop. Dat drukke praten over wat hij allemaal doet en gaat doen en nog van plan is allemaal. Het zijn iedere keer dezelfde woorden en het gaat over niets. Alleen in zijn hoofd. En ook gaat het altijd gaat het over anderen wat me niet interesseert. Ik haat roddelen. Laatst overleed mijn geliefde vriend en in die week kwam deze kennis een timmerklusje doen wat niet kon wachten. Vol enthousiasme kwam hij binnen en al fluitend en zingend was hij aan het timmeren en boren terwijl mijn hoofd bij de dood van mijn vriend was. Hij hield geen rekening met mijn verdriet. Toen ging ik me pas echt aan hem ergeren, wat een verstand! Deze man is typisch een voorbeeld uit het bovenstaand artikel. Van binnen is hij eigenlijk diep ongelukkig maar overschreeuwt dat tegenover de buitenwereld. Zij moet denken dat hij eeuwig jong blijft en heel ondernemend en vol energie en dat moeten wij dus ''leuk'' vinden terwijl het inderdaad tegen gaat staan als je zo iemand beter kent. Ik denk dat zijn ex het dus na 40 jaar niet meer kon opbrengen. Ik ben absoluut niet jaloers op deze man en zijn schijnwereld. Ik hou van mijn rust en ben graag alleen, heerlijk. En daar heeft niemand last van.
Christien
08/11/2010 14:12
(14 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties