David Bowie, Peter van Straaten, George Michael, allemaal overleden in 2016. En zoals altijd wordt dan een groot eerbetoon gehouden in de media. Zelfs gewone mensen krijgen bij het definitieve afscheid veel lof toegezwaaid. Maar telkens weer denk ik dan: zouden deze mensen, bij leven, ook zoveel erkenning hebben geoogst?
Misschien een enkeling wel. Maar toch staat het tranendal van gemis, bij overlijden, niet in verhouding met wat mensen elkaar toewensen als zij elkaar nog recht in de ogen kunnen kijken. En dat is ernstig, vooral wanneer je bedenkt hoe belangrijk het is om erkenning te voelen van de mensen die je dierbaar zijn. Zo bekeken zijn al die loftuitingen aan de doden behoorlijk schijnheilig te noemen. Voor de beroemdheden geldt dat zij, bij leven, herhaaldelijk geconfronteerd worden met schandaaltjes en zoutloze kritieken. En de gewone burger krijgt doorgaans helemaal niets te horen over waarom hij ‘zo’n bijzonder mens’ was. Nee, hij zal toch eerst gestrekt moeten liggen, veilig opgeborgen in een houten kist, voordat er mooie schijnwerpers op zijn leven worden gericht. Bij de begrafenissen die ik zo onderhand heb meegemaakt, stoor ik mij ook mateloos aan de mensen die zo nodig over de dode niets dan goeds te melden hebben; vooral omdat ik weet hoe kritisch zij waren toen er nog leven in de brouwerij was. Als er dan toch iets zinnigs gezegd moet worden bij het afscheid, geef dan het hele plaatje inclusief alle pijnpunten die ook het leven hebben getekend. Nee, in plaats daarvan wordt net gedaan alsof de overledene, per pauselijk decreet, heilig moet worden verklaard. En iedereen die bij het afscheid aanwezig is, weet dat het echte verhaal nogal verschilt met wat zo doodleuk wordt opgelepeld. En het zijn vaak de mensen met een knagend schuldgevoel die zo opvallend vaak de begraafplaats een bezoek moeten brengen. Al die miljoenen mensen die onder de grond liggen of als as verpulverd zijn, horen nooit meer iets van waar zij, bij leven, zo naar verlangd hebben; gewoon een beetje liefdevolle erkenning.
Psychologisch interessant om te verklaren waarom de mens alleen zoveel erkenning krijgt als hij dood is. Welnu, een ontzield lichaam heeft geen verweer en dan durft niemand uit te halen. Triest, maar waar.
Ok. Op je begrafenis zal ik het hele verhaal vertellen.
Albert
17/01/2017 16:01
(8 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties