Het schijnt nogal modern te zijn om over de dood te praten. Reclamespotjes van uitvaartcentra moedigen toekomstige klanten aan om alles goed geregeld te hebben, om te praten met familie hoe u afscheid wilt nemen en om uit te spreken welke muziek moet klinken als u in de oven of onder de grond verdwijnt.
De dood mag niet doodgezwegen worden omdat het bij het leven hoort. Het zou zelfs psychologisch ongezond zijn om uw eigen dood te ontkennen. Want, aan niemand’s deur gaat de dood voorbij. En dus, zo luidt de redenering: ‘is het onder ogen zien van uw eigen dood een uiting van geestelijk volwassen realiteitszin’. Wat een onzin. Het omgekeerde is eerder waar: ‘wie de kinderlijke illusie koestert dat hij het eeuwige leven heeft, blijft tenminste bij de les’. Bovendien, waar valt over te praten als het om de dood gaat? Dat de dood wreed en onvermijdelijk is? Dat niemand weet wanneer zijn tijd gekomen is? Dat niets zeker in het leven is, behalve de dood? Dat het leven oneerlijk is, maar de dood nog meer? Dat de dood misschien geen definitief einde is, maar een nieuw begin? Dat de dood op zich wellicht niet angstwekkend is, maar eerder het doodgaan zelf? Dat zijn toch allemaal clichés waar niets meer of verheffends over te zeggen valt? Het gesprek over de eigen begrafenis vind ik ook niks. Zeggen hoe je het hebben wilt, is als het samenstellen van een menukaart waar de nabestaanden verplicht van moeten eten. Dat is te gemakkelijk. Ik bedoel, als al die nabestaanden elkaar verdringen om te melden hoe groot hun gemis is, dan kunnen zij toch op zijn minst wat tijd en energie steken in een gedenkwaardig afscheid?! Nee, de hedendaagse opvatting is anders: nabestaanden mogen niet belast worden met de onzekerheid over hoe de overledene het gehad had willen hebben. In mijn optiek is degene die doodgaat juist de pineut. Hem is het leven ontnomen. Daarom zijn de nabestaanden aan de beurt om hun handen uit de mouwen te steken. Voor de familie hoort daar ook het op orde brengen van de boekhouding, het vereffenen van de schulden en het opruimen van de huisraad bij. En wie een beetje geluk heeft, houdt daar ook nog wat geld. een fiets of een mooi schilderij aan over. Op de begrafenis zelf is er vooral veel gesnotter en mensen die zeggen: ‘ik vind het zo erg, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen’. Nee, precies! Dood is zo dood, dat het iedereen de mond snoert.
Als er toch iets gezegd moet worden, dan staat in de krant: ‘lieve vader’, ‘gewaardeerde collega’ of ‘mooi mens’. Dat is dan de samenvatting van uw leven. Ik zeg niks meer.
Ik zeg ook niks meer.
Ha,ha,ha.
Margit
Margit
10/10/2017 17:48
(7 jaren geleden)
That kind of thinking shows you're an expert
http://willysobsession.com
11/11/2015 19:13
(9 jaren geleden)
This makes everything so completely painless.
http://v-techcom.com
11/11/2015 13:53
(9 jaren geleden)
This is what we need - an insight to make evreoyne think
Lyndee
02/07/2015 15:52
(9 jaren geleden)
<a href="http://www.openrelatie.net">Open Relatie</a>
<a href="http://www.punjabidownloads.com">Punjabi Downloads</a>
<a href="http://www.gippygrewal.net">Gippy Grewal</a>
Yari Pop
23/08/2011 23:02
(13 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties