27 December 2007
Door: Jeffrey Wijnberg
Het is tijdens deze oud-en-nieuwdagen vooral een kwestie van veel: veel bezoek, veel eten, veel lichtjes, veel vuurwerk, veel brandjes, veel zitten, veel praten, veel oliebollen, veel drinken en vooral veel momenten van vertwijfeling, oftewel: waar zijn wij nou helemaal mee bezig?
Veel is ook het aantal mensen dat vannacht, tijdens de jaarwisseling, zal moeten worden gezoend. Het landelijk gemiddelde zit op 57 en wanneer je dat getal vermenigvuldigt met de gebruikelijke 3, dan ben je 171 zoenen verder voordat je eindelijk aan de champagne kan. En eerlijk gezegd: dat vind ik nou niet bepaald een opwekkende manier om het nieuwe jaar in te luiden.
Natuurlijk, voor even gaat iedereen mee in het enthousiasme van de wederzijdse begroetingen. Maar algauw bekruipt mij het gevoel dat ik mij, net als ieder ander, heb laten meeslepen in een vorm van collectieve waanzin waar niemand de oorsprong van weet. Ik bedoel, wie heeft dat nou bedacht, dat drie keer zoenen? Was het de voorzitter van het Humanistisch Verbond die zijn huiskreet ’wij geloven in mensen’ ook nog eens op een lichamelijke manier wilde onderstrepen? Of is het ooit verzonnen door een reclameman van een bekende parfumlijn, die hoopte op deze manier zijn luchtje beter te kunnen verspreiden?
Eigenlijk maakt het mij allang niets meer uit waar het vandaan komt. Ik vind het veel belangrijker is om ervan af te komen, al was het alleen maar omdat er genoeg mensen rondlopen die niet eens drie zoenen verdienen. En was het nu zo dat de gemiddelde Nederlander ook goed kon zoenen, tja, dan zou ik er nog voor openstaan om er drie van te krijgen. Maar de deprimerende waarheid is eerder dat het aantal zoenkneuzen in ons land alleen maar toeneemt: of het is een plakkerige gelebber van het soort dat heel snel afgeveegd moet worden, of het zijn drie van die houterige hoofdbewegingen ver naast het beoogde doel, waardoor de zogenaamde zoenen de lucht in worden geblazen.
Goed bekeken heeft het hele ritueel veel meer van een toenaderingspoging waar beide partijen weer zo snel mogelijk vanaf willen, waardoor de logische vraag rijst waarom we er dan überhaupt aan beginnen. En dan heb ik het nog niet eens over de ergernis van al die ouder wordende lieden die bij het driemaal zoenen elkaar de bril steevast van de neus af mieteren.
Maar goed, als er dan toch gezoend moet worden, dan stel ik voor dat wij, klokslag twaalf uur, terugschakelen naar één zoen. Die ene zoen kan dan uitgevoerd worden in twee versies: één obligate zoen op de wang voor al die figuren waar we niets mee hebben, of één lichtgevoelige zoen op de mond voor eenieder die wij een warm hart toedragen; waarmee, zonder woorden, de status van de relatie meteen wordt bepaald. Uw assertiviteit wordt ook op de proef gesteld door de plakkers te corrigeren, die toch proberen twee extra zoenen te plaatsen. Zeg gewoon: ’Eén rake zoen is beter dan drie keer niks.’
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: do 27 dec 2007, 14:35