14 July 2008
Door: Jeffrey Wijnberg
Vandaag de dag wordt het als normaal gezien dat aan een levenspartner hoge eisen worden gesteld. De taal die dan wordt gebezigd, doet denken aan teksten in vacatureadvertenties: de beoogde kandidaat heeft hbo-niveau, is stressbestendig, gemotiveerd en flexibel, en moet voorts beschikken over goede contactuele vaardigheden, kritische zelfreflectie en de wil tot harmonieuze samenwerking.
Het zoeken en vinden van die ene exclusieve relatie is dan ook een interactieve markt, waarop vragers en aanbieders elkaar om de oren smijten met profieleisen (vegetariërs hoeven niet te reageren). Ook in reeds bestaande en langer lopende verhoudingen worden de eisen aan elkaar steeds verder opgeschroefd en kan er al sprake zijn van een scheiding als een van de twee ’emotioneel te weinig van zichzelf laat zien’. Het is een absurde ontwikkeling, vooral omdat het besef volledig verdwenen lijkt dat het hebben van een relatie op zich al heel bijzonder is.
Ik bedoel, kijkt u nou eens goed in de spiegel. Wat is er nou zo bijzonder onderhoudend aan uzelf dat een ander het langer dan een dag met u zou kunnen uithouden? Wat is er nu zo geweldig aan uw eigen karakter dat een ander mens daarvan in vervoering zou moeten raken? En wat voor uitzonderlijke kwaliteiten bezit u dat een ander in u een geschikte vader of moeder zou kunnen zien? In het geval u aan de hand van deze drie vragen een wervend verhaal kunt vertellen, samengevat in het woord ’liefhebbend’, dan bent u voorlopig goedgekeurd.
Veel groter is de kans echter dat u het antwoord schuldig moet blijven. Erger nog, als u heel kritisch in diezelfde spiegel blijft kijken, dan ziet u iemand die humeurig is, met nogal wat andere vervelende trekjes zoals het altijd gelijk willen hebben, het weigeren om ’sorry’ te zeggen als u weet dat u fout zit en het onvermogen om complimentjes te geven. Grote kans is ook nog dat u onrustig en lawaaierig slaapt, veel persoonlijke ruimte in huis claimt en daarbij ook nog eens weinig initiatief toont om de ander te verrassen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verschillende andere vervelende familieleden van u die uw partner er gratis bij krijgt, inclusief uw persoonlijke levensgeschiedenis waar niemand op zit te wachten.
Ik bedoel, als u met al die rare eigenschappen, irritante gewoontes en storende bijverschijnselen iemand zo gek weet te krijgen dat hij zich in de echt met u wilt verbinden, dan mag u gewoon uw handjes dichtknijpen voor het oneindige geluk dat u ten deel is gevallen. En dan past het in het geheel niet dat u ook nog eens eisen gaat stellen aan de ander.
Mensen, zoals u, die een afgekeurde partner weten in te wisselen voor een nieuwe, vinden het merkwaardig dat het, na verloop van tijd, weer zo tegenvalt. Maar zo merkwaardig is dat niet. Want het zijn domweg uw eigen gebreken die u, gemakshalve, op de ander projecteert.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 14 jul 2008, 06:30