Wanneer er sprake is van een relatieprobleem, dan is het wel zaak om goed te onderzoeken wat de oorsprong is. Natuurlijk kan er sprake zijn van botsende familieculturen, van ontrouw of van een doorlopende machtsstrijd. Maar vaker dan gedacht is het een territorium-kwestie.
De één voelt zich verstoord in zijn persoonlijk domein terwijl de ander juist verwoede pogingen doet om meer intimiteit te vinden. Het mag dan ook geen wonder heten dat steeds meer stellen aan een LAT-relatie de voorkeur geven terwijl andere paren, jaren na een scheiding, nog heel goed met elkaar kunnen opschieten. Feit is namelijk dat ieder mens behoefte heeft aan een eigen plek: een fysiek bestaande ruimte waar anderen alleen maar toegang toe hebben als zij daar toestemming voor hebben gekregen. In vroegere tijden was dit voor de man het alom bekende schuurtje achter het huis, een plek waar vandaag de dag nog steeds wel mannen te vinden zijn. Andere mannen hebben een plek aan het water. Daar gooien zij hun hengel in het water, niet eens zozeer om vissen te vangen, maar veeleer om aan de buitenwacht aan te geven dat zij niet gestoord wensen te worden. Andere mensen hebben ergens een eigen kantoorpandje. Op die plek wordt heus nog wel enige arbeid verricht, maar feitelijk gezien is het verwerven van een inkomen alleen maar meegenomen. Want met de uitstraling van ‘aan het werk te zijn’ kan de mens in zijn kantoortje helemaal zichzelf zijn, wat zoveel betekent als dat hij verlost is van alle opdrachten, opmerkingen en commentaren van de buitenwacht. In de beslotenheid van zijn privédomein kan de mens dan in zijn stoel hangen, in zijn neus peuteren of zinloos het internet afstruinen met het gelukzalige vrijheidsgevoel dat niemand hem iets kan maken. En de vraag rijst dan ook: waarom zou de mens zoveel geluk ervaren op een plek waar hij door niemand kan worden opgemerkt? Het antwoord gaat terug naar onze kindertijd, de periode in ons leven waarin nog kon worden gespeeld zonder dat iemand zich met ons bemoeide, de tijd dat staat voor ongedwongenheid, onzichtbaarheid en dromen over wat nog komen gaat, zonder dat iemand daar nou een uitgesproken mening over moest ventileren. Op onze eigen plek wanen wij ons nog even kind te zijn in een wereld waar, buiten die eigen plek, voortdurend iets van ons wordt verwacht. Het is mooi wanneer de mens, na veel inspanningen, zich heeft kunnen ontwikkelen naar volwassenheid. Maar af en toe weer even kind-zijn, is nodig om het te kunnen volhouden.
Mocht het nu zo zijn dat toenemende bekvechterijen de fantasie voeden om te willen scheiden, dan is dat helemaal niet verontrustend. Want de kans is groot dat er alleen maar behoefte is aan meer ‘personal space’. Zelfs een boomhut is voldoende om elkaar weer in liefde te vinden.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties