Voordat ‘de energiecrisis’ een dagelijks, actueel en serieus onderwerp was, had ik er, als psycholoog, allang mee kennisgemaakt; en dan wel met betrekking tot de individuele mens zelf: ook hij of zij kan een energiecrisis meemaken. En dat heet dan: een depressie.
Bij een dergelijke energiecrisis gaat het om een tekort aan psychische energie die dan weer de nodige lichamelijke klachten veroorzaakt, zoals slecht-slapen, verminderde of juist overmatige eetlust, brein-mist en stroperig gevoel. De psychische klachten zijn ook niet mals: paniekaanvallen, somberheid, niet vooruit te branden en storende vergeetachtigheid en afkeer voor sociaal contact. De oorzaak van een dergelijke energiecrisis is, in algemene zin, altijd hetzelfde: chronische overbelasting. Tegelijkertijd is er niet echt een deugdelijk model of theorie over de energiehuishouding van de mens; iets wat verschillende Oosterse culturen beter op de kaart hebben gezet. Enerzijds krijgt de mens zijn energie in relatie tot zijn medemens, anderzijds zijn er ook contacten die juist bovenmatig veel energie kosten. Enerzijds heeft de mens uitdaging nodig om energie op te doen, anderzijds is er juist rust, reinheid en regelmaat nodig om de beschikbare energie op peil te houden. Liefde, in al zijn vormen, lijkt de oerbron te zijn van de menselijke energie; en tegelijkertijd is die afhankelijkheid van een toevoer aan liefde zo groot dat een (tijdelijk) tekort een energiecrisis acuut kan doen ontstaan. Enerzijds kan de mens zijn energie halen uit een oneindig hoeveelheid aan activiteiten zoals werk, muziek, spel en kunst, anderzijds kan succes als ook mislukking in dergelijke activiteiten ook weer uitdraaien op een energiecrisis. Tja, zo bekeken is het nog niet zo gemakkelijk om de aanvoer en uitvoer van de menselijke energie goed te regelen; en is het daarom ook niet echt goed te voorspellen wanneer de mens op een energiecrisis afstevent. In de praktijk blijkt ook telkens weer dat de ene mens niet stuk te krijgen is, terwijl de ander, bij het minste of geringste door zijn hoeven zakt. Feit is in ieder geval wel dat wanneer je, als individu, een energiecrisis doormaakt, je dan pas weet wat het betekent; en er ook zeker van kunt zijn dat het je een jaar of wat zal kosten op weer in orde te zijn. Aangezien het herstel van een energiecrisis nogal wat energie kost, is het daarom verstandig om aan preventie te doen; en dat kan betrekkelijk simpel door te leren om langzaam te leven. Het devies is dan om je door niets of niemand te laten opjagen; en nog het belangrijkst: ook niet door jezelf. Mensen die voor alles wat zij doen of laten rustig de tijd nemen, zijn slim en zuinig met hun energiegebruik.
Ik zou het haast nog vergeten: waar de mens nog het meest van oplaadt, is een goede nachtrust. Hoe dit precies kan, is onbekend, maar wel een feit. Geen zin in een energiecrisis? Oogjes dicht, snaveltjes toe.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties