Een vriendin van mij vroeg laatst of zij, met haar commentaar, niet tot last was, waarop ik zei: ‘jij bent eigenlijk familie, dus hoort het tot-last-zijn er gewoon bij’. En zij moest daar hartelijk om lachen. Later ben ik gaan nadenken over wat het familie-zijn eigenlijk definieert.
De definitie van mij vader was kort en bondig: ‘familie zijn van die mensen die ongevraagd op bezoek komen’. Wel erg kort door de bocht, maar daar zit wat in. Ik zou eerder zeggen: familie zijn van die mensen waar je ongevraagd toch bij hoort. Feit is in ieder geval wel dat mensen die geen familie hebben er bijzonder naar kunnen verlangen; en mensen die aan familieleden geen gebrek hebben toch vaak klagen dat ze die familie wel kunnen missen als kiespijn. Hoe belangrijk familie is, lijkt wel in hoge mate cultureel bepaald te zijn. Zo zijn familiebanden in veel zuidelijke landen welhaast heilig, terwijl in ons eigen land een sterke familieband geen vanzelfsprekendheid is. Dan is er natuurlijk nog het fenomeen van de ‘eigen’ familie waarbij automatisch ook de ‘koude kant’ hoort; en tegelijkertijd doorgaans één van de families behoorlijk dominant kan zijn. In mijn optiek ben je een typische familielid als je 1) competitie voert met broers en zussen om de aandacht van de ouders 2) competitie voert met broers en zussen onderling over wie het beste met zijn levensstijl voor de dag komt 3) competitie voert met broers en zussen over wiens kinderen het beste presteren 3) competitie voert met broers en zussen onderling over wie het meeste recht heeft op de nalatenschap 4) altijd op zoek bent naar goedkeuring en steevast lichtgeraakt als er juist afkeuring te horen valt. 5) je je schuldig voelt als je ergens niet aan meedoet en je even beroerd kan voelen als je ergens wel aan meedoet. 6) in competitie bent met andere familieleden om vooral niet op hen te lijken 7) uiteindelijk tot de conclusie moet komen dat de familietrekken toch onontkoombaar zijn 8) in ruzies met je partner net zo erg bent als je familie 9) heel vaak denkt hoe gestoord alle andere familieleden zijn 10) een unicum bent als je met je hele familie een sterke liefdesband hebt. Over competities gesproken: als er weer eens een baby geboren wordt dan is het fanatiek zoeken op wie hij/zij het meeste lijkt: en desnoods worden de fotoboeken er op nageslagen op het eigen gelijk in de wacht te slepen (‘zijn dat nou niet typisch die gelaatstrekken van vader Feenstra toen hij zo klein was’).
Opvallend is ook dat familieleden elkaar enorm kunnen ondersteunen als het er echt op aankomt, maar evengoed elkaar hard kunnen laten vallen als de competitie-strijd uitgroeit tot een ware oorlog. De vraag rijst derhalve of het wel echt een compliment is om een goede vriendin aan te merken als familie.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties