02 February 2009
Door: Jeffrey Wijnberg
Fluisteren is van vroeger. Dat deden kinderen omdat zij niet gehoord mochten worden als volwassenen aan het woord waren.
Ook in de klas en in de collegebanken werd er gefluisterd omdat de woorden van de docent de boventoon moesten voeren. In openbare ruimtes, zoals in de trein of in de winkel werd onderling ook gefluisterd volgens algemeen geldend gebruik. De norm was om intieme conversaties niet aan vreemde omstanders op te dringen.
Vandaag de dag is er geen fluisteraar meer te bekennen. Mensen verheffen hun stem zo nadrukkelijk dat er alleen maar verstaanbaar met elkaar kan worden gesproken door zelf nog harder te praten.
De enige fluisteraars die wel rondlopen, zijn van het bedenkelijke soort. Zo zijn er hondenfluisteraars, paardenfluisteraars en babyfluisteraars, allemaal lieden die (voor geld) beweren dat zij het innerlijk leven van niet-pratende wezens kunnen doorgronden door hun spirituele oor te luister te leggen. Nu moet van deze fluisteraars wel gezegd worden dat zij tenminste de schijn wekken met hun medewezens begaan te zijn. Zij beoefenen het fluisteren als ff luisteren en maken een sociaal gebaar die zo zeldzaam is dat daarmee hun populariteit wellicht ook meteen verklaard is. Ik bedoel, als wij als moderne mensen onder elkaar niet de moeite willen nemen om te (f)luisteren, dan huren we gewoon een beroeps(f)luisteraar in om dat voor ons te doen.
En het moet ook gezegd worden: het rekening houden met anderen vergt een behoorlijke inspanning. Het is een inspanning die, psychologisch bekeken, misschien ook niet echt gezond is. Denkt u maar na: wie fluistert moet zijn eigen enthousiasme onderdrukken en tegelijkertijd zijn directe omgeving als belangrijker zien dan zichzelf, waardoor ongemerkt een innerlijke sensatie van nederigheid kan ontstaan, een proces dat in de basis het besef van eigenwaarde ernstig kan aantasten. Bovendien kan het fluisteren door de directe omgeving ook nog gezien worden als een manier om belangrijke informatie te verzwijgen. En in een tijd waarin maatschappelijke veiligheid en politieke transparantie belangrijkere waarden zijn dan het behoud van privacy (als u niets te verzwijgen hebt, dan mogen anderen ook uw persoonlijke leven volgen), is het een doodszonde om, al fluisterend, onschuldige omstanders schrik aan te jagen.
De enige mensen die nog iets van voordeel kunnen hebben aan het stem-dempen zijn vrouwen. Wie als jonge meid al vroeg begint met fluisteren kan zichzelf ontwikkelen als volwaardig fluistermeisje om vervolgens met het zingen van zwoele franse liedjes (toets in ‘dona dona helene’ op: www.youtube.com) spontane verliefdheid bij mannen op te wekken.
Voor nu en voor u moet het fluisteren gezien worden als een zeer antiek verschijnsel die hoort bij een tijd waarin mensen bescheidenheid als normaal beleefden. Tegenwoordig geldt bescheidenheid als dom. Want, alleen wie anderen overstemt, heeft een stem die telt.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 02 feb 2009, 06:30