Mobieltje mee, wel zo gemakkelijk. Daar is iedereen het wel over eens. De hele wereld is bereikbaar. En de kunst is om zelf, als individu, bereikbaar te blijven. Dat het bereikbaar-zijn op elk gewenst moment veilig gesteld moet worden, daar is niet iedereen het over eens.
Steeds vaker zijn klachten te horen over de manier waarop mensen hun mobieltje paraat houden. Deze mopperaars voelen zich als tweederangs burgers behandeld omdat het mobieltje altijd voorrang krijgt. Maar het echte probleem zit dieper. En dat probleem heeft alles te maken met angst voor afwijzing, jaloezie en gevoelens van minderwaardigheid.
Feit is namelijk dat de moderne mens één geworden is met zijn mobieltje. Het mobieltje is het verlengstuk geworden van zijn identiteit: hij is het mobieltje en zijn mobieltje is zijn ik. Daarmee is in wezen alles gezegd. Degene, die zijn mobieltje voortdurend raadpleegt, wil niets anders dan zijn eigen bestaan in de wereld bevestigd zien. En als daar, toevalligerwijs, een ander persoon ‘live’ bij aanwezig is, dan is dat bijzaak.
Ik bedoel, de enkeling dient zich te realiseren dat hij niets voorstelt tegenover de ‘community’ waarmee de-mens-en-zijn-mobieltje in verbinding staat. Natuurlijk, een ‘live-gesprek’ kan voortgang vinden zolang er vanuit de ‘community’ niets aan informatie binnenkomt. Maar zodra de ‘community’ een teken van leven geeft dan is dat voor de mobiele mens hetzelfde als dat zijn hart spreekt. En waarom zou hij het geluid van zijn eigen hart negeren?
Niet dus. Het echte probleem zit dus bij de mensen die niet meegegaan zijn met hun tijd. Dat zijn mensen die misschien wel een mobieltje hebben, maar dan alleen voor functioneel gebruik. Het gaat om ouderwetse types die denken dat het mobieltje alleen bestaat om te bellen. Zij zeggen: ‘bellen of gebeld worden, dat doe je in je eigen tijd; een kwestie van fatsoen'. Maar deze visie is hopeloos achterhaald en kortzichtig. Het dragen van een mobieltje is veel meer dan het hebben van een telefoon zonder stekker. Mobiel-zijn betekent een sterke verbondenheid onderhouden met een wereld die de aanwezigheid van één enkel persoon overstijgt.
De ouderwetse types zijn bang om buiten de boot te vallen, om afgewezen te worden, om er niet toe te doen. En terecht. Want de werkelijkheid laat zien dat zij hopeloos achteroplopen; dat zij liever blijven hangen in verongelijktheid dan aansluiting zoeken bij de nieuwe wereldorde. Zij kunnen zich dan wel ergeren aan het feit dat het één-op-één-contact wordt onderbroken door een belangrijk whatsapp-bericht. Maar deze ergernis is een uiting van onmacht: het niet kunnen accepteren van hun eigen nietigheid.
Docenten eisen dat leerlingen hun mobieltje, bij binnenkomst, inleveren. En dat lijkt correct. Maar dan wordt er wel les gegeven aan een klas vol geamputeerde ego’s.
Ik wordt knettergek van die dingen.
Ik heb nu even geen zin om uitleg te geven...het is heel ernstig!..
Mia
29/02/2012 21:31
(13 jaren geleden)
Transcenderen kan pijn doen,tegenhouden van het nieuwe,het overgaan naar een ander beeld.Tegenhouden kan je dit NIET OF NOOITt,vraag je echter af hoe je er mee om kan gaan.Vechten er tegen is verloren tijd welke je nooit meer in kan halen. Liefs Dreeke
Dré van der Wurff
03/02/2012 14:50
(13 jaren geleden)
Scheelt per provincie. In Groningen loopt t.o.v. Den Haag 1 op 100 mensen met een GSM te bellen op straat. Persoonlijk vind ik bellen met een mobiel in tramtunnel of tram hoogst oncomfortabel en dat niet alleen. De echte winnaars van al dat gecommuniceer zijn de providers die de centjes opstrijken. La mij maar ouderwets gezellig thuis bellen..
LInda vanTwist
02/02/2012 16:24
(13 jaren geleden)
Interessant punt. Toch hecht ik teveel waarde aan normen en waarden om de gedragspatronen omtrent mobiele telefoons volledig te accepteren.
Bij iedere presentatie valt het me weer op dat iedereen rustig zijn mobieltje op tafel legt. Dat vat ik op als een teken van desinteresse in de spreker. Want iedere SMS of email doet de tafel trillen en zal iedereen afleiden.
Blijkbaar is een SMS belangrijker dan een collega. En laten we wel wezen: Hoe vaak krijgen jullie midden op de dag een belangrijke SMS die geen uur kan wachten? Als mijn vrouw echt iets belangrijkst wil melden dan belt ze wel naar mijn werk.
Enfin. Het hoort helaas bij de nieuwe normen en waarden.
Familieman
25/01/2012 22:00
(13 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties