Met enige regelmaat verschijnt iemand op mijn spreekuur met de wens om daadkrachtiger en zelfverzekerder door het leven te gaan. Woorden die dan ook vallen zijn ‘assertief’, ‘gevat’ en ‘overtuigend’. Bij nadere analyse blijkt dat zo iemand zich in het contact verbaal meestal de mindere voelt.
Hij legt het af in discussies en kan een conflict zelden in zijn voordeel beslissen. Deze roep om beter weerwoord is uiteraard invoelbaar. Maar het komt niet uit de lucht vallen dat de patiënt zo gemakkelijk met zijn mond vol tanden staat. Hij heeft gewoon geen tekst. Feit is namelijk dat voor een stevige woordenwisseling flink wat munitie beschikbaar moet zijn. Zo bekeken is een woordenstrijd te vergelijken met elk soort ander wapengekletter. En als de één alleen maar lege hulzen heeft, dan legt hij het af tegen de ander die wel met scherp schiet. Logisch, dus. Toch hebben de verliezers het idee dat zij recht hebben op meer. Zij ervaren het als oneerlijk dat zij keer op keer aan het kortste eind trekken: ‘ik verdien het toch ook om als mens serieus genomen te worden; de mening van de ander is toch niet automatisch beter dan die van mij?!’ Deze houding van verongelijktheid zal de positie van de verliezer alleen nog maar verder afzwakken. Zijn onmacht krijgt de volgende betekenis: ‘schiet niet op mij, want ik kan me niet goed verdedigen’. De geoefende schutter heeft daar lak aan. Voor hem is het nu nog aantrekkelijker om de sneupot als schietschijf te gebruiken. Geen wonder dat zoveel gekwetste lieden hulp zoeken bij de psycholoog. Het is een pijnlijke aangelegenheid om op het bloederige strijdtoneel van menselijke relaties bij voortduring verbaal het loodje te leggen. Maar wie geen tekst heeft, zal in therapie geen wondermiddel krijgen aangereikt. De patiënt zal zelf de moeite moeten doen om zijn verbale kracht te ontwikkelen. Hij kan boeken lezen, bruikbare teksten van anderen uit zijn hoofd leren, voordrachten geven, actief lid worden van een politieke partij of het besluit nemen om terug te gaan school. Want, wie geen tekst heeft, ontbeert ook dikwijls de nodige algemene ontwikkeling. Jarenlang heb ik zelf een ruziedagboek bijgehouden. Vooral de verloren dialogen noteerde ik woord voor woord en herschreef de dialogen net zo lang totdat ik als winnaar uit de bus kwam. Deze teksten werden op mijn harde hersenschijf opgeslagen om vervolgens weer in nieuwe confrontaties te kunnen gebruiken.
Verbale daadkracht en zelfvertrouwen is vandaag de dag welhaast een noodzaak geworden, al was het alleen maar om, al solliciterend, als eerste uit de bus te komen. Maar die strijd wint niemand omdat hij van goede wil is. Winst is alleen maar weggelegd voor een ieder die meer in huis heeft dan de ander.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties