Wie psychische problemen heeft, doet er goed aan om hulp te zoeken bij een hulpverlener in de geestelijke gezondheidszorg. Tenminste, dat lijkt een logische stap. Maar tegenwoordig wordt maar al te vaak gekozen voor therapie als excuus om het leven uit te stellen. Geen wonder dat de buitenwacht dan denkt: ‘get a life’.
Zo zit Hanneke (27) al jaren werkloos thuis met een bijstandsuitkering; zij is wel een paar keer met een opleiding gestart, maar heeft nooit iets afgemaakt. Echte vrienden heeft ze niet, behalve dan een seksuele relatie met een getrouwde man die aan de drank is verslaafd. Ook heeft zij een hond; en besteed daar de meeste tijd aan. Met haar familie wil zij geen contact omdat niemand haar begrijpt. Met dit verhaal komt zij bij mij op het spreekuur: ‘ik slaap slecht, voel mij uitgeput, kom tot weinig en voel mij daardoor ongelukkig’. Bij nadere analyse blijkt dat Hanneke nooit voor twaalf uur opstaat, op onregelmatige tijden eet; en daardoor een normale dag-nacht-ritme ontbeert. Nu zou het theoretisch mogelijk zijn om, als hulpverlener, Hanneke stap voor stap mee te nemen in een gezondere levensstijl. Maar in de praktijk is dat een heilloze weg, simpelweg omdat er niets is wat ik zou kunnen zeggen wat Hanneke zelf al weet. En alleen zij zelf heeft het in de hand om iets van een normaal leven te leiden. Wie stelselmatig het leven zelf vermijdt, kan dan misschien wel gezien worden als iemand met een psychisch probleem, maar met het zoeken van therapeutische hulp wordt de oplossing van het probleem alleen maar op de lange baan geschoven. Een ander voorbeeld is die van Iris (22). Zij komt op mijn spreekuur omdat zij, zoals zij dat zelf zegt, een negatief zelfbeeld heeft. Iris vindt zichzelf te klein en lelijk, terwijl zij, net als haar vriendinnen, ook wel eens verkering zou willen hebben. Genoeg jongens waar zij wel interesse in heeft, maar uit angst voor afwijzing loopt zij altijd weg als ook maar een jongen naar haar kijkt. Dat een jongen naar haar zou kunnen kijken omdat zij wel als aantrekkelijk gezien wordt, doet zij af als een onmogelijkheid. Tegen Iris zeg ik: ‘het probleem is niet jouw negatief zelfbeeld, maar jouw weigering om deel te nemen aan het leven zelf; alleen van vallen (afwijzing) en opstaan (leren incasseren) kun je leren dat er ook zoiets bestaat als succes (in de liefde). En de eerste jongen die wel wat in jouw ziet, zal op slag jouw zelfbeeld doen kantelen. In therapie gaan is alleen uitstel van executie.
Meer dan eens wordt een therapeut ingeschakeld om zelf niets te hoeven doen; alsof daardoor het leven gemakkelijker wordt. Nee, het leven is en blijft moeilijk. Maar alleen ‘al doende’ kan de mens de kunst van het leven onder de knie krijgen. Het leven is de therapie.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties