Het zijn natuurlijk vooral de mensen die, met succes, buiten de poort weten te blijven die zeggen: ‘het huwelijk is net een gevangenis’. Maar meer dan eens zullen ook getrouwde lieden elkaar zachtjes toefluisteren dat het een bewering is die klopt. De vraag die dan rijst is hoe het kan dat nog altijd veel mensen in vrijheid kiezen om opgesloten te worden.
Welnu, het leven in een gevangenis die het huwelijk heet, is veilig en voorspelbaar: vaste rituelen, betrouwbare afspraken en de zekerheid dat er altijd iemand is na een dagje buffelen in de jungle. Voordeel is ook dat het dagelijks leven een stuk goedkoper is, simpelweg omdat de kosten worden gedeeld. Net als in de gewone gevangenis, biedt het huwelijk duidelijke regels: geen overmatig gebruik van verdovende middelen, geen ontrouw, niet verdwijnen tijdens verlofdagen; en boven alles: alle aanwijzingen volgen van de gevangenisdirectrice. Ook zijn er in het huwelijk, net als in de gewone gevangenis extra vrijheden te verdienen door opvallend goed gedrag. Zo kan de man een keertje per jaar met zijn makkers een weekje toeren op zijn motorfiets, mits hij dat jaar ook de verbouwing van de badkamer heeft voltooid. Voor de vrouw lonkt er wat extra kleding als zij het goed gedaan heeft op de spaarrekening. Zo geven echtelieden elkaar een bonus als zij zich van hun beste kant hebben laten zien. Meer dan de mensen wellicht beseffen, is het gevangenisleven ook goed voor de gezondheid: de veiligheid van een besloten leven doet geen onnodige aanslag op het (geestelijk) afweersysteem. En er is geen overdaad aan prikkels die er anders wel zijn wanneer de mens moet zien te overleven in het vrije veld. Het slot op de gevangenisdeur wordt natuurlijk nog eens harder aangedraaid als partners besluiten om zich voor te planten: de zorg en aandacht voor het kroost vraagt zoveel toewijding, dat de verleiding om aan opsluiting te ontsnappen mettertijd vervaagt. Tegelijkertijd zijn de statistieken over succesvolle ontsnappingen schrikbarend. Twee op de vijf gevangenen weten, op enigerlei moment, een vluchtweg te vinden; een gegeven waar natuurlijk de nodige sancties op staan: boze familieleden, afvallige kinderen, fikse betalingsboetes en sociale geluiden van afkeuring. Het mag dan ook geen wonder heten dat geslaagde ontsnappers op termijn toch weer de poort binnenlopen van een vergelijkbare gevangenis. Want wat blijkt is dat de mens toch, op onderbewust niveau, gedreven wordt door een verlangen op vastgezet te worden; alleen te verklaren door het feit dat het nog altijd aantrekkelijker is om gekend te worden in een kleine gemeenschap dan door niemand gekend te worden in het grotere geheel.
Mensen die helemaal geen ervaring hebben met het gevangeniswezen, worden meer dan eens beschuldigd van bindingsangst; een groeiende groep lieden die daar dan ook nog eens voor in therapie gaat. Het is derhalve alleen de ‘happy single’ die vrolijk en vrij de dans weet te ontsnappen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties