Ooit was Nederland het land van de nuchterheid. Burgers waren er trots op dat zij van aanpakken wisten en zich niet lieten kennen als het tegenzat. Niemand hing de vuile was buiten. Over het gevoelsleven werd hooguit door vrouwen wat geschreven in een dagboek.
Vandaag de dag heerst er een hele andere stemming in ons land. Er kan geen scheet gelaten worden of de emotiemeter wordt tevoorschijn gehaald. Zelfs een ruige profvoetballer is verplicht om voor de camera's aan het publiek te onthullen wat er door hem gaat als hij een strafschop mist. ‘Het gaat om de beleving' roept iedereen in koor, waardoor er onderhand sprake is van een beklemmende gevoelsterreur. Deze gevoelsterreur waart inmiddels ook al enkele jaren rond op de werkvloer. Van het personeel wordt verwacht dat zij elkaar openlijk confronteren (feedback geven) en constructief ruziemaken (conflictbeheersing). Groepsgewijs worden werknemers op cursus gestuurd als blijkt dat zij te weinig van hun innerlijk leven kunnen prijsgeven (emotionele geremdheid) en hun eigen zwakheden niet onderkennen (valkuilen). Op die manier leren collega's elkaar om de oren te slaan met emotietaal zoals ‘ik voel me niet veilig in de groep', ‘ik kan met hem niet door één deur' of ‘hij zit precies op mijn allergie'. Als de onderlinge spanningen nog verder oplopen, dan is een heisessie een beproefd recept waarbij, onder begeleiding van een bedrijfscoach, iedereen over elkaar kan vallen. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te snappen dat in een klimaat, waarin alle werknemers lijden aan emotionele diarree, niemand meer aan echt werken toekomt. Hierdoor worden bedrijven en instellingen in toenemende mate broeierige roddelfabrieken, waar de ene kliek er op uit is op de andere kliek het leven zuur te maken. Met deze stand van zaken kan het gebeuren dat ik als ‘provocatieve expert' wordt ingehuurd om de ‘communicatielijnen' weer nieuw leven in te blazen. Dat doe ik niet door provocatie, maar eerder door omstandig uit te leggen dat de tijd is aangebroken voor emotionele zelfbeheersing.
Menigeen reageert verbaasd als ik zeg dat iedereen met elkaar kan samenwerken zonder elkaars beste vriend te zijn. Vervolgens steek ik dan een preek af met als onderwerp ‘het negeren van gevoel'. En zo ben ik dan terug in de tijd, een tijd waarin ‘het verbijten van pijn' en ‘het groepsbelang boven het eigen belang stellen' gewone begrippen waren. Dit alles illustreer ik vervolgens door één van de medewerkers hard in de arm te knijpen met als opdracht om te lachen als een boer met kiespijn.
Natuurlijk is het een groot goed dat wij in Nederland, ook op het werk, omgangsvormen hebben ontwikkeld die persoonlijker en informeler zijn. Maar arbeid is op de eerste plaats iets wat volbracht moet worden. Over elkaar praten, is privé.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties