Samen zijn en toch alleen. Het is een klacht die vaak te horen is op mijn spreekuur. Patiënten spreken ook wel van een gebrek aan intimiteit. Alleen kunnen zij tegelijkertijd slecht uitleggen waarom zij dit zo ervaren.
Een voor de hand liggende vraag is: 'Hebben jullie dan geen bevredigende seksuele relatie?' Maar in de meeste gevallen is het antwoord hierop: 'Nee, ons seksleven is goed, maar toch heb ik een knagend gevoel van gemis.' Bij nader onderzoek blijkt er inderdaad iets anders aan de hand te zijn. Het ontbreekt aan de kleinste gebaren van warmte, belangstelling en erkenning. En dat gebrek is beide partners aan te rekenen.
Feit is namelijk dat de klagende partij ook niets geeft van wat hij van de ander verwacht. Logisch misschien omdat het besef ontbreekt wat die verwachting nu precies inhoudt. De beleving van echte intimiteit is niet zozeer verbonden aan de slaapkamer, maar is eerder het resultaat van alledaagse, subtiele interacties, gericht op de bevestiging van elkaars bestaan: knipoogjes, strelingen door het haar, voettikjes onder de tafel, wrijvinkjes op de rug, hand in hand, toelachjes, gekke gezichten trekken, knie-tegen-knie-stootjes en steelse blikken van verstandhouding.
Elkaar voorbijlopen is dodelijk voor elke relatie. Daarom is de beleving van intimiteit ook direct afhankelijk van hoe stellen elkaar bejegenen bij het komen en gaan. Een ochtendritueel (aankijken, vastpakken, kus) plus een verwelkomingsritueel (fijn dat je er weer bent) aan het einde van de dag hoeven slechts luttele seconden in beslag te nemen.
Zonder dat dit zo expliciet wordt uitgesproken is vooral het thuiskomen voor menigeen een cruciaal moment. Wie met hartelijkheid en een omhelzing wordt begroet, heeft de hele dag iets om naar uit te kijken, zeker wanneer op het werk het er nogal harteloos aan toe is gegaan. Gedurende de dag is een enkel telefoontje of sms'je belangrijk, juist wanneer er niets wezenlijks aan informatie uitgewisseld hoeft te worden. Berichten met variaties op het thema 'even-laten-weten-dat-ik-aan je-denk' doen wonderen, en zullen bij eindeloze herhaling toch nooit vervelen. Ooit had een goede vriendin van mijn zoon, zonder aankondiging, de bril van mijn neus gehaald, schoongemaakt, weer op mijn neus gezet, met de woorden: 'Zo, nu kunnen we elkaar beter zien.' Dit gebaar is aan mijn emotionele geheugen blijven hangen omdat het een correctieve tik is met genegenheid, en zoveel beter dan de gebruikelijke huwelijkse methode, die klinkt als: 'Hoe kun je er zo bijlopen met die vieze bril.' Elkaar helpen zonder uitbrander versterkt op slag de gevoelde intimiteit tussen partners.
Het stellen van vragen in de categorie 'hoe is het met je' behoeft natuurlijk geen verdere uitleg. Bij elkaar opgeteld is het beleven van intimiteit hooguit een halfuurtje moeite per dag: een minimale investering met maximale winst.
Typically the tragedy through Pakistan continues to worsen for the reason that relief necessities and solution fall far in immediate need of what should be used. More solution is desperately needed being the potential for innumerable fatalities gets started to loom.
National drink of Pakistan
17/08/2016 13:02
(8 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties