Het gebeurt zo vaak en zo onopvallend, dat niemand er echt een punt van maakt. En dat is tegelijkertijd het probleem: gezeur is net niet erg genoeg om er tegen te protesteren, maar wel erg genoeg dat het op de zenuwen werkt.
Daarom wordt pijn ook wel zeurende pijn genoemd: niet erg genoeg om een arts te raadplegen, maar erg genoeg om er constant aan herinnerd te worden. Nu wordt het verschijnsel ‘gezeur’ dikwijls gekoppeld aan de vrouw. Zij zou het niet kunnen laten om haar portie dagelijkse onvrede te uiten; en om futiliteiten (‘mijn beschuitje is gebroken) in een spontane depressie schieten. Maar dat zou de vrouw echt tekort doen. Ook mannen kunnen zaniken dat het een lieve lust is; en daarmee een harmonische sfeer met één enkele opmerking (‘toch niemand die luistert’) de grond in boren. Nu zal menigeen het als gezeur beschouwen om zo uitgebreid aandacht te besteden aan het verschijnsel dat zeuren heet; en met platitudes komen als ‘overal is wel wat’ of ‘klagen is menselijk’ en ‘goed nieuws is geen nieuws’. Maar feit is wel dat zelfs het kleinste soort gezeur (‘mijn handschoenen zijn nat’) bijdraagt aan sociale milieuvervuiling. Dit is wat ik het vlieg-in-de-soep-effect pleeg te noemen: er is wellicht niet veel aan de hand als één enkele vlieg in een pan met soep belandt, maar velen zullen op slag hun eetlust verliezen. Wie daarom het zeuren als uitingsvorm hanteert, heeft daarmee een zeer dominante invloed; en zal om die reden alleen al het zeuren niet kunnen laten. Zeuren is een uitermate machtig wapen om anderen op de knieën te krijgen, maar is tegelijkertijd zo subtiel en ongrijpbaar dat er haast geen kruid tegen gewassen lijkt. Nu zijn er wel eens mensen die alle moed bij elkaar verzamelen om tegen de zeurpiet te zeggen: ‘weet je wat moet doen, jij moet eens ophouden met dat gezeur’. Maar u raadt het al: dan is het hek helemaal van de dam. Met een waarschuwing dat het gezeur niet langer wordt gepikt, zal de zeurpiet alle remmen losgooien en de hele wereld aanklagen voor alles wat hem is misdaan. Zeker in deze tijden van voorspoed heeft eigenlijk niemand echt reden om te klagen. Alleen dat mag niet gezegd worden omdat tegenwoordig het individu zelf wel uitmaakt waar hij een punt van maakt. In huiselijke kring heeft de tevreden mens in ieder geval zijn macht verloren; en is het de zeurkous die de scepter zwaait.
Jong geleerd is oud gedaan; en dat geldt al helemaal voor het zeuren. Als het jengelen, klieren, emmeren, mekkeren, drammen, drenzen, mauwen, zemelen van het kind als normaal wordt gezien, dan wordt hem een macht toegedicht die hij niet verdient. Daar komen geen prettige mensen van.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties