De economie mag wat happeren, er is gelukkig nog volop werk. Toch klagen bedrijven en instellingen over een gebrek aan goed personeel. Een interessante vraag om te stellen is hoe dit komt. Zijn werkzoekenden niet gemotiveerd genoeg? Hebben zij onvoldoende opleiding en ervaring? Of stellen werkgevers onmogelijke eisen?
Mijn visie is dat de mensen die de dienst uitmaken zo vervuld zijn van zichzelf, dat zij de kwaliteiten van sollicitanten niet op waarde kunnen schatten. Erger nog: ook de mensen die al wel aan het werk zijn, krijgen niet de waardering die ze verdienen. Nu zijn er gelukkig uitzonderingen. En dan heb ik het over ondernemers en andere voortrekkers die beseffen dat werknemers vooral gedijen wanneer zij regelmatig getrakteerd worden op gemeende belangstelling, aanmoediging en professionele begeleiding. Maar het gros van de gezagvoerders zit met de co-piloot in een luxe cockpit afgesloten van het lagere personeel en hun klanten. En ook al vliegt het toestel op de automatische piloot, niets kan de kapitein verleiden om van zijn comfortabele stoel te komen en zich te bewegen onder het voetvolk. Misschien dat een aantrekkelijke stewardess de aandacht kan trekken met een traktatie, maar daar houdt het dan mee op. Het motto is ‘goed nieuws is geen nieuws’, waardoor alleen incidenten de aandacht trekken van de bazen. Geen wonder dat hierdoor het idee wordt gevoed dat het personeel zoveel steken laat vallen. De meeste werknemers zien hun superieuren alleen bij het jaarlijkse functioneringsgesprek; een vreemd ritueel, vooral omdat de werknemer wordt beoordeeld zonder dat iemand werkelijk ziet waarmee hij bezig is. Meestal wordt tijdens de beoordeling vooral de nadruk gelegd op de zogenaamde verbeterpunten, waardoor de werknemer het na afloop weer zonder enige erkenning moet doen. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat het ziekteverzuim omhoog kruipt en dat met enige regelmaat personeelsleden voor langere tijd uitvallen met klachten van overspannenheid. Ook in dat geval lijkt er geen enkel besef te zijn dat het disfunctioneren van het personeel direct verband houdt met een gebrek aan betrokkenheid van de leidinggevenden. Nee, de lieden aan de top zijn alleen bezig met de winstcijfers en met de vraag of zij genoeg productie draaien om weer een fikse bonus in de wacht te slepen; een gegeven dat weer veel onvrede veroorzaakt bij de mensen die het feitelijke werk doen.
Over de dagelijkse omgang met het personeel wordt tegenwoordig nogal interessant gedaan. Zo kunnen (aspirant) bazen kiezen uit verschillende stijlen van aansturing in de smaken coachend, inspirerend, charismatisch, overtuigend, autoritair, situationeel of spiritueel. Vervolgens worden zij in luxe trainingen geschoold om één smaak naar keuze te integreren in een persoonlijke stijl. Blijkbaar is het tonen van elementaire medemenselijkheid te simpel, of nog waarschijnlijker: leidinggevenden kunnen dat gewoon niet.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties