Meer dan vroeger krijgen kinderen een ‘goed zo’ te horen van hun opvoeders. Aanmoediging geeft erkenning aan je bestaan en prestaties; en dat is weer belangrijk voor het zelfvertrouwen. Maar eenmaal volwassen zijn goed-zo-geluiden zelden te horen. Eigen-waarde dient dan door het individu zelf te worden onderhouden.
Zo kan iemand wel hard werken en keurig netjes zijn belastinggelden betalen, maar een vertegenwoordiger van de overheid zal zich niet melden om te zeggen: ‘wat geweldig dat je zo actief en ijverig meedoet aan het onderhouden van onze samenleving, dank daarvoor!’ Nee, dat jij, net als vele anderen, zich houden aan de wet en hun bijdrage leveren aan de maatschappij, wordt beschouwd als de norm; en komt daarom niet in aanmerking voor een schouderklop. Zou het zo zijn dat je ook nog eens netjes je afval scheidt, altijd braaf voor de verkeerslichten wacht tot het groene licht wordt gegeven en dat je daarbij er ook voor zorgt dat je, al fietsend in het donker, zorgdraagt voor deugdelijke verlichting, dan is dat geen reden voor een gemeenteambtenaar om jou even te bellen om te zeggen: ‘ik wou u, bij deze, complimenteren voor uw goede burgerschap; en bedanken voor uw bijdrage aan een beter milieu’. Het is niet alleen onpraktisch om iedereen individueel te bewieroken, maar het wordt doorgaans ook gezien als ‘overdreven’ en ‘kinderlijk’ om volwassen mensen in het zonnetje te zetten voor iets wat als normaal gedrag wordt beschouwd. Vervelend genoeg is het allemaal al niet veel anders in vertrouwde kring. De man die meehelpt in de huishouding of allerhande klusjes in en om het huis verricht, zal zelden van zijn vrouw te horen krijgen hoezeer zij hem waardeert. En omgekeerd zal de man ook niet bij elk gestreken hemd of gemaakte aardappelsalade zeggen: ‘zeg schat, ik wilde je even complimenteren voor je persoonlijke inzet; en bedanken voor hoe vaak je extra moeite doet voor mij’. Nee, het reilen en zeilen in huis wordt gezien als een gezamenlijke onderneming waarin ieder individueel zijn aandeel heeft; iets waarvoor niet per se speciale erkenning gegeven hoeft te worden. Dat een ieder zijn dagelijkse plicht doet, is normaal en vanzelfsprekend. En ondanks dat dit de gegeven realiteit is, lijden veel volwassen mensen eronder dat zijn zo weinig erkenning krijgen. Sterker nog, het is de voornaamste reden waarom stellen van elkaar scheiden. In mijn spreekkamer wordt meer dan eens, vol woede en frustratie, gezegd: ‘als ik niet gezien wordt voor wie ik ben en voor wat ik waard ben, dan hoeft het voor mij allemaal niet meer’.
Volwassen mensen zijn niet anders dan kinderen, als het gaat om de behoefte aan erkenning. Toch lijkt het voor de geestelijke gezondheid slimmer om, als volwassen mens, die behoefte in de ban te doen. Want iets verlangen waar nooit aan tegemoet gekomen wordt, is het psychisch-lijden niet echt waard.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties