Natuurlijk. Woedend het huis van de buurman in de fik steken of vol woede een hond in de gracht schoppen, valt niet goed te praten. Alles wat uit woede de grenzen van de wet of menselijke waardigheid overschrijdt, is afkeuringswaardig. Maar er is ook een keerzijde: woede kan de mens zoveel energie geven dat hij, in positieve zin, boven zichzelf uitstijgt.
Neem alleen maar al die vrijwilligers die strijden voor goede doelen: hun daadkracht komt dikwijls voort uit woede en teleurstelling omdat weer eens een kwetsbare groep uit de samenleving wordt genegeerd. Woede is dikwijls ook nodig om een gevoel van eigenheid te ontwikkelen. Zo was Karin in haar huwelijk altijd tegemoetkomend, aangepast en bereidwillig. Pas toen zij weer voor de zoveelste keer door haar man in het bijzijn van familie en vrienden voor schut werd gezet, was zij, door haar woede, in staat om voor zichzelf op te komen. Mettertijd was haar man alleen maar opgelucht en blij dat hij nu een vrouw had die niet meer met zich liet sollen. Woede is daarmee een emotie die dikwijls samengaat met gedachten als ‘ik ben waardevol genoeg om rekening mee te houden’ of ‘ik ben niet minder dan een ander’ en ‘ik sta alleen nog klaar voor mijn medemens als ik met respect behandeld word’. Zo bekeken is het dus niet eens zo verkeerd wanneer iemand, voor langere tijd, in het verdomhoekje zit. Pas wanneer hij zijn eigen woede onderkent, zal hij stappen zetten om zich in positieve zin te doen gelden. Voor mij is het dan ook onbegrijpelijk dat opvoeders met de nek worden aangekeken wanneer zij in woede ontsteken als het kind zich misdraagt. Ik propageer geen mishandeling van het kind, maar zeg wel dat ouderlijke woede soms nodig is om het kind houvast te geven, om te leren wat goed en fout is. Ouders die in drift ontsteken hoeven zich daarom niet schuldig te voelen, al was het alleen maar omdat het kind dan beseft dat hij te ver is gegaan. Woedend worden om het vervolgens weer goed te maken, is een ijzersterke combinatie om de veiligheid in de (ouder-kind)-relatie te waarborgen. Ook in deze moderne tijden is er een vorm van subtiele discriminatie als het gaat om vrouwelijke en mannelijke woede: vuurspuwende vrouwen worden al snel gezien als ‘viswijven’ of ‘hysterische borderliners’, terwijl briesende mannen eerder worden beoordeeld als mannelijke mannen. Deze beoordeling leidt er al gauw toe dat vrouwen zich geremd voelen in het uiten van hun agressie; en als zij al ‘driftig doen’ zich schuldig voelen dat zij zich zo hebben laten gaan. De innerlijke stem zegt dan: ‘niet echt lady-like’.
Wie zijn woede onderkent, weet ook beter waar hij voor staat. De emotie mag dan een negatieve lading hebben, het zorgt er doorgaans wel voor dat de mens zich wil inzetten voor beter.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties