16 May 2009
Door: Jeffrey Wijnberg
Denkt u wel eens na wat u als eerste gaat zeggen als u uw collega's 's morgens tegemoet treedt? Bent u zich ervan bewust hoe u uw levenspartner bejegent als u na het werk weer thuiskomt? En heeft u enig idee wat als eerste bij u opkomt als u een goede bekende toevallig op straat tegen het lijf loopt? Zeg maar rustig 'nee'.
Want het begroeten van elkaar is doorgaans een plichtmatige aangelegenheid, waar geen bewuste, en dus ook geen speciale, aandacht aan wordt besteed. En dat is niet alleen jammer voor al die mensen die u dagelijks tegenkomt, maar ook voor uzelf, omdat u, telkens weer, een unieke kans laat liggen om echt het verschil te maken in het contact. Waren ooit de Amerikanen zo verguisd om hun oppervlakkig 'hi, how are you', de Nederlander doet het tegenwoordig met zijn 'hé, hoe is 't' niet veel beter. Echt geïnteresseerd lijken wij niet, en met begroetingen als 'jo', 'hallo' of 'hoi' is er weinig passie in het contact met onze medemens. Goed, iedereen is druk, druk, druk, en reden genoeg om met wat haastig gezwaai gelijk door te lopen. Maar het feit blijft dat een paar seconden extra aandacht voor de ander uiteindelijk een betere investering is in alles wat u wilt bereiken dan de tijdswinst die u boekt met het negeren van uw naasten.
Over winst gesproken: winkeliers, dienstverleners en horecamedewerkers zouden heel wat meer omzet maken als zij de moeite namen om hun klanten oprecht te verwelkomen zoals bijvoorbeeld de Italianen dat wél kunnen. Niets is prettiger dan een welgemeend onthaal op de plek waar wat gekocht, geregeld of gegeten moet worden. Ik bedoel, dat u als consument in de ogen van de zakenman nog net iets meer betekent dan alleen uw porte monnee, maakt het juist gemakkelijker om het geld te laten rollen. In de privésfeer komen we elkaar zo vaak tegen dat ontmoetingen al gauw als vanzelfsprekend worden ervaren.
Maar, juist daarom is het belangrijk om die vanzelfsprekendheid niet de overhand te laten nemen. Begroetingen als 'wat fijn om je te zien', 'wat heb ik je gemist', 'gelukkig ben je weer thuis', 'ik heb ernaar uitgekeken dat je kwam' of 'eindelijk kan ik je weer eens spreken' lijken gevoelsmatig wat overdreven, maar zijn wel de begroetingen die uw dierbaren de erkenning geven waar zij, juist van u, zo naar verlangen.
En geloof mij: het is een vorm van erkenning waar niemand ooit genoeg van krijgt. Het psychologisch recept dat ik u meegeef, staat garant voor langdurige vriendschappen, blijvende collegialiteit, goede zaken, alsook blije gezichten thuis, en luidt: een kilo enthousiasme, een twinkeling in uw ogen, het uitspreken van de voornaam en een liefdevolle glimlach.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: za 16 mei 2009, 15:21