Wie het startsein wil geven voor een liefdesaffaire zal, volgens relatie-experts, lichamelijke intimiteit zoeken volgens de weg der geleidelijkheid: omhelzing, hand-in-hand, kusjes, tongzoenen, knuffelen, ontkleden, geslachtsgemeenschap. Mettertijd verdwijnt dit soort voorspel.
En met een beetje geluk, blijft de intimiteit van het seksuele contact overeind met af en toe een plichtmatig kusje. En dat is eeuwig zonde, vooral omdat beide partners nog steeds behoefte hebben aan elkaars bevestiging. Het hele idee van de intimiteits-opbouw suggereert dat mogelijke afwijzing voorkomen moet worden; en dat alleen door het voorzichtig-aftasten de harten van elkaar kunnen worden veroverd. Dit klinkt logisch; en dat is het ook. Maar feit is ook dit: als de wederzijdse verovering eenmaal is beklonken, dan wordt, maar al te vaak, de ‘zachtere’ vorm van intimiteit uit het lichamelijk repertoire geschrapt. Erger nog: stellen lopen niet alleen los van elkaar, maar lopen ook nog eens een metertje of wat van elkaar vandaan; een manier van samen optrekken die geen enkel gevoel van gezamenlijkheid meer oproept. En laat nu juist het hand-in-hand-lopen een belangrijk signaal zijn dat elkaars nabijheid zo op prijs wordt gesteld. Desgevraagd zullen stellen allerlei verklaringen hebben waarom zij het hand-in-hand-lopen hebben geschrapt. Zij zal wellicht zeggen dat hij altijd net een stapje te hard loopt en hij zal misschien kunnen melden dat zij geen zin heeft om bij hem ‘aan de hand’ te lopen. Het is een vorm van relationele verwijdering die veel schadelijker is dan menigeen denkt. Want wie de handreiking van de ander niet meer beantwoordt, zegt in wezen: ‘ga je eigen gang maar, dan doe ik precies hetzelfde’. En zo kan het gebeuren dat, met het verstrijken der jaren, man en vrouw een compleet en druk leven met elkaar hebben opgebouwd, maar tegelijkertijd niets meer aan gevoelde intimiteit met elkaar ervaren. Natuurlijk, er wordt samen gegeten en samen plannetjes gemaakt voor de vakantie; en als de kinderen opgroeien, dan is er ook het gezamenlijk gezinsleven dat als bijzonder en verbindend kan worden ervaren. Maar toch, als er dan weer eens met zijn tweeën een boswandeling wordt gemaakt, dan heeft het loslopend stel toch een knagend gevoel van vervreemding. Hij denkt aan zijn nieuwe project op het werk en zij is bezig om in gedachten haar atelier weer opnieuw in te richten zonder hierover ook maar een woord los te laten. En omdat elkaars handen ook zijn losgelaten, wordt het uiteindelijk een boswandeling zonder enige bevestiging van elkaars bestaan.
Heel soms zie ik een stel dat wel hand-in-hand loopt, maar zijn dan jong en verliefd. Is het een ouder stel dat elkaars hand vasthoudt, dan word ik plaatsvervangend gelukkig. De verovering mag dan allang overbodig zijn, wie hand in hand blijft lopen snapt pas waarlijk wat het betekent om verbonden te zijn.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties