Vroeger was het normaal. Tegenwoordig is het zeldzaam. Ik heb het over een strenge opvoeding; niet een beetje streng, maar heel streng. En de reden dat ik dit onderwerp aansnijdt, is omdat het, juist in deze moderne tijden, meer nodig is dan ooit.
Ik pleit hiervoor om één belangrijke reden: om de toestroom van kinderen in de jeugdzorg drastisch terug te brengen. Feit is namelijk dat ouders, vandaag de dag, zo emotioneel betrokken zijn bij hun kinderen, dat het stellen van grenzen (‘nee’) totaal ontbreekt. De gevolgen zijn dramatisch: het kind grijpt de macht en misdraagt zich op zoveel fronten dat ouders alleen nog maar achter de feiten aanlopen. Wat meestal volgt: slechte cijfers op school, disciplinaire straffen van de leerkrachten; en dan uiteindelijk: de gang naar de hulpverlening waar psychologen geacht worden een diagnose te stellen in de hoop daarmee het kind te kunnen ‘behandelen’. Meestal is er maar één diagnose van toepassing, namelijk: ‘aangeleerde grenzeloosheid’. Dit allemaal naar aanleiding van een bezoek van ouders op mijn spreekuur met hun zoon van dertien. Ik stelde deze jongen de vraag of hij wist wat het was om zich normaal te gedragen; en hij glimlachte: ‘ja, dat weet ik wel, maar zij niet (wijzend naar zijn ouders). Ik corrigeerde hem onmiddellijk door te zeggen dat hij onbeleefd was door te wijzen en dat hij zijn ouders met ‘papa’ en ‘mama’ respectvol moest aanspreken. Daarbij had ik een woordenstroom van hem onderbroken, waarna hij met een driftbui (‘als ik niet eens mijn zin kan afmaken, dan heb ik het hier wel gezien’) de spreekkamerdeur achter zich dichtsmeet. De ouders konden niets anders zeggen dan: ‘tja, dit doet hij nu altijd’. Het zal duidelijk zijn dat bij dit kind de geest uit de fles is; en dat die geest er niet meer in te krijgen is. Je mag alleen nog hopen dat mettertijd de maatschappij voldoende corrigerend zal optreden dat deze jongeling nog iets van zijn leven kan maken. Met dit voorbeeld in gedachte zal het ook duidelijk zijn dat corrigerend optreden niet vroeg genoeg kan beginnen. Al in de jongste jaren (1-5) zullen ouders regels moeten stellen zoals: 1) netjes aan tafel blijven zitten 2) beperkte tijden gebruik van computer en televisie 3) wachten op je beurt 4) zelf speelgoed opruimen 5) niet voor elk wissewasje uit bed komen 6) niet rondrennen en gillen in de openbare ruimte 7) gehoorzamen 8) bij ongehoorzaamheid een time-out op de eigen kamer. Wat mij betreft is een corrigerende tik (hand, bips) nog altijd op zijn plaats. Immers, wie niet horen wil, moet voelen.
Dat jeugdzorg het zo druk heeft, komt voornamelijk door de onmacht van ouders. Met de kinderen is niet zoveel mis, behalve dan dat zij de betekenis van woord ‘nee’ niet kennen. Heel streng betekent simpelweg dat ouders altijd het laatste woord hebben.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties