Het is een storm in een glas water. Het is een scheet in de wind. Het stelt eigenlijk helemaal niets voor. Toch verlangen mensen ernaar als was het een kostbare diamant. En als ze het eenmaal hebben, dan klampen zij zich eraan vast alsof hun leven ervan afhangt. Ik heb het over: het gelijk; een hebbedingetje waar zelfs bloederige oorlogen om uitgevochten worden.
Nu zal menigeen denken dat er wel verschil is tussen het ene gelijk en het andere. Ik bedoel, het gelijk van iemand die beweert dat de aarde plat is tegenover het gelijk van iemand die zegt dat sinaasappels ongezond zijn, lijkt van een heel andere orde. En wellicht zou er inderdaad een rangorde gemaakt kunnen worden van minder of meer belangwekkende ‘gelijken’. Toch denk ik gelijk te hebben als ik zeg dat het niet uitmaakt om welk soort gelijk het gaat, in de zin dat iedereen zijn eigen gelijk op dezelfde hoge waarde beoordeelt. En dat is ook het probleem: of het nu gaat om een ijverige vrouw die vindt dat de afwas altijd meteen gedaan moet worden of een fanatieke politicus die vindt dat de huidige regering, middels de coronacrisis, de absolute macht probeert te grijpen, beide figuren zullen hun gelijk bevechten als een moederkloek die de levens van haar kinderen afschermt. Ja, zowel in kleine kring als op een groter publiek podium bestrijden mensen elkaar om hun eigen gelijk, uit angst dat hun persoonlijke eer anders te grabbel wordt gegooid. Alleen al daarom kijkt de gelijk-strijder nogal vreemd op wanneer je hem dat gelijk gunt, door te zeggen: ‘goh, daar heb je wel een punt’ of ‘daar zou je best wel eens gelijk in kunnen hebben’ en ‘tja, nu je het zegt, zo heb ik het nooit bekeken’. Op dat moment is er verbazing, ongeloof en een blik van vervreemding, alsof de gelijk-gunner zomaar een miljoen euro weggeeft, zonder er ook maar iets voor terug te willen hebben. In werkelijkheid geeft de gelijk-gunner helemaal niets kostbaars weg. Want het gelijk-geven is niets anders dan een gebaar, een paar woorden van (schijnbare) instemming die net zo gemakkelijk te geven is als het tegendeel. Immers, alles wat er in een woordenwisseling over en weer gaat is niets anders dan het woord zelf al zegt, namelijk een woordenwisseling; het blazen van geluid in de ruimte die uiteindelijk net zo snel verdwijnt als het daarvoor even hoorbaar was.
Probeer het eens: zomaar wat mensen hun gelijk gunnen. Wat er dan gebeurt, is een feest; een moment om te koesteren omdat dan zal blijken dat het allemaal niets voorstelt. En als je dat dan een tijdje hebt geprobeerd, dan zul je je eigen gelijk ook liever kwijt dan rijk zijn. Want niets is zo belastend als het vasthouden aan iets wat, bij nader inzien, alleen maar een zucht in de wind is.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties