03 December 2007
Door: Jeffrey Wijnberg
Steeds vaker komen jonge vrouwen op mijn spreekuur met een mix van lichamelijke en psychische klachten, variërend van hoofdpijn, energiegebrek en haaruitval tot paniekaanvallen, onwerkelijkheidgevoelens en prikkelmoeheid.
Deze klachtenlijst wekt de suggestie dat het hier gaat om een groep meiden van het slappe soort. Maar, niets is minder waar. Het zijn eerder signorina’s in de topcategorie: leuk, lief, slim, aantrekkelijk, ontwikkeld, sociaal, ondernemend, verzorgd, maatschappelijk betrokken en hardwerkend.
En juist omdat zij op alle denkbare levensgebieden succesvol willen zijn, draaien zij zichzelf de vernieling in. Zij lijden aan het supervrouwsyndroom, een moderne kwaal die vooral zijn oorsprong vindt in het maatschappelijk dictaat dat een echte vrouw een alleskunner moet zijn.
Was het in de vorige eeuw voor een vrouw nog toegestaan om voldoening te vinden in het moederschap en de huishouding, tegenwoordig ben je een dom tutje als je daar genoegen mee neemt.
Een beetje stofzuigen en rondzeulen met de kleintjes is iets wat je erbij hoort te doen. Want de supervrouw gaat op pad om een degelijke opleiding af te ronden, inclusief de daarbij horende carriëre.
Dat betekent niet dat ze zich hoeft te schamen met een baan als secretaresse, maar dan moet het wel een positie zijn met doorgroeimogelijkheden. Een blije typgeit met zitvlees is niet meer van deze tijd.
En dat is natuurlijk allemaal machtig mooi. Ik bedoel, het zou toch te gek zijn als alleen maar mannen zich mogen uitleven in een glansrijke loopbaan. Nee, al die ambitieuze wichies zijn van harte welkom, al was het alleen maar omdat teveel jochies een bedompte sfeer geeft op de werkvloer.
Het probleem is echter, dat vrouwen, in tegenstelling tot mannen, in alles wat zij doen perfectionistisch van aard zijn: de relatie met de mannelijke partner moet hecht,, uitdagend, en emotioneel verrijkend zijn, het huis moet sfeervol, en met doordacht beleid worden ingericht; in het huishoudboekje wordt een dagelijkse ’to-do-list’ bijgehouden, waarbij achterstallig onderhoud van enig soort een ’no-no’ is.
De kinderen zijn gezond gevoed, netjes aangekleed, voorgelezen tot zijn in slaap vallen terwijl een voortdurende balans wordt gezocht tussen eigen aanwezigheid, crèche, (schoon)ouders, en betaalde oppasregelingen.
De fun-afspraken met vriendinnen en collega’s moeten ook op peil blijven als ook alle extra klusjes zoals familiediners, de boekhouding, de kruidentuin, het naaien van de nieuwe gordijnen en het verzilveren van de bonuspunten, waarbij de telefoontjes, sms-jes, emailtjes en msn-etjes er tussendoor ook nog zorgvuldig moeten worden afgehandeld.
Als de supervrouw aan het einde van een dag, die stelselmatig de helft te kort is, geen energie meer over heeft voor emotioneel doorleefde seksuele activiteit, dan voelt zij zich toch schuldig.
En dat schuldgevoel knaagt sowieso omdat zij nooit daar is waar zij zou moeten zijn: op het werk verwaarloost zij haar dierbaren en in gezelschap van haar dierbaren verwaarloost zij haar ambities. Zo bekeken is het vandaag de dag veel gemakkelijker om een man te zijn: hij heeft een vrouw die de hele boel voor hem regelt.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 03 dec 2007, 00:00