Vreemdgaan is aan de orde van de dag. En relaties zijn vluchtig geworden. Mensen ruilen hun partner in alsof het gaat om een auto met te veel kilometers. Waarden als loyaliteit en toewijding hebben onderhand hun betekenis verloren.
Tenminste, zo wordt vaak gemopperd als het gaat om de manier waarop mannen en vrouwen zich in onze moderne maatschappij tot elkaar verhouden. Maar niets is minder waar. Zoals altijd knopen mensen zeer hechte banden met elkaar aan. En zoals altijd hebben mensen de grootste moeite om hun loyaliteit en toewijding tegenover hun vaste partner op te zeggen. Sterker nog, zelfs de meest weerzinwekkende relaties blijven jarenlang doorsudderen, juist omdat het als nog weerzinwekkender wordt ervaren de ander in de steek te laten. Natuurlijk, als het gaat om ontrouw en scheidingen is er een opvallende toename te zien. Maar dat relaties vaker op de klippen lopen dan vroeger, heeft niets te maken met het verdwijnen van de moraal. Vrouwen zijn financieel onafhankelijker geworden waardoor zij niet meer in een slechte relatie hoeven te blijven. Bovendien is het tegenwoordig gelukkig geen schande meer om toe te geven dat de liefde op is. Daar komt nog bij dat door de individualisering van de maatschappij het eigen geluk in aanzien is gestegen. Ook heeft de ontkerkelijking er voor gezorgd dat mensen zich vrijer voelen om hun relatie te betwijfelen. En dat is mooi, al was het alleen maar omdat christelijke lijdzaamheid niet meer als een deugd wordt gezien. Tegelijkertijd is het uitmaken van een relatie een hels karwei. Mensen doen dat niet lichtzinnig of in een opwelling van jolijt. Daar gaan maanden, ja zelfs jaren van piekeren, schuldgevoel, verdriet en innerlijke verscheurdheid aan vooraf. In dat opzicht is in vergelijking met vroeger helemaal niets veranderd. En goed beschouwd is dat ook volstrekt logisch. Het uitmaken van een relatie is de ultieme afwijzing -en dat nog van degene waar je ooit wel van gehouden hebt. Iedereen die een relatie wil beëindigen weet dat hij de ander diep zal kwetsen en in wezen een soort karaktermoord pleegt. Met zijn afwijzing zegt hij: ‘Voor mij ben je niet goed genoeg meer’, woorden die het slachtoffer emotioneel volledig van de kaart vegen. Nog zwaarder is het uitmaken van een relatie in de wetenschap dat daarmee het hele gezin wordt ontwricht: kinderen zonder het oorspronkelijk ouderlijk nest, familiebanden die worden opgeheven en vrienden die verdwijnen omdat zij voor de scheiding geen begrip kunnen opbrengen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de financiële chaos.
Het aanmaken is opwindend leuk. En voor ‘ja, ik wil’ word ik als psycholoog ook nooit geconsulteerd. Voor ‘nee, ik wil niet meer’ gaan mensen tegenwoordig eerst in therapie: om gewetensvol te zijn.
Goed opgemerkt, Lisa.
Voor de maatschappij van morgen zal het belangrijk zijn, dat mensen psychologie, psychologische kennis wordt bijgebracht. Dan weten we ook, wat we elkaar -kunnen- aandoen. En het is meteen duidelijk, wie op dit punt de 'totale knurften' zijn :-D
Wat meer nadenken over, stilstaan bij je medemens - het zou geen kwaad kunnen. Maar dan wel wetenschappelijk verantwoord. In het verlengde van de lesprogramma's bij wiskunde en biologie bijvoorbeeld: responsies, kennis van de hersenen, fysiologie, ... 'over jezelf en de ander'.
Ik ook.
23/09/2010 20:54
(14 jaren geleden)
Als twee mensen geen intieme gesprekken meer kunnen aangaan zonder aanwezigheid van een psycholoog; wat kunnen ze dan nog wel samen?
Lisa
22/09/2010 17:51
(14 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties