Het is geen nieuws dat in onze hedendaagse maatschappij het individualisme hoogtij viert. Het hoge aantal vrijgezellen, lat-relaties en scheidingen geeft aan dat mensen zichzelf als individu belangrijker vinden dan ooit tevoren.
Ook moderne clichés als ‘ik wil mezelf kunnen zijn’ en ‘ik wil eerst van mezelf kunnen houden voordat ik aan een ander kan geven’ laten zien dat mensen vooral zichzelf centraal stellen. Maar van al dat ik-gedoe word ik onderhand behoorlijk geïrriteerd. Deze heeft vooral te maken met het feit dat mensen lijken te vergeten hoezeer wij op elkaar aangewezen zijn. Sterker nog: het ik als ikheid is gewoon een illusie. Daarom moet ik altijd lachen als mensen hun mening geven alsof zij zelf het wiel hebben uitgevonden. Nu kan de stelligheid en de emotionele expressie waarmee iemand zijn mening poneert de indruk wekken van superieure eigenheid (‘ik heb de absolute overtuiging dat de papegaai als huisdier zwaar wordt onderschat’). Maar in werkelijkheid is geen enkele mening origineel. Het gedachtegoed van ieder mens is altijd gekopieerd en aangepast voor eigen gebruik en belang. En om überhaupt een mening te hebben die er enigszins toe doet is de aanwezigheid van toehoorders een wezenlijke voorwaarde. Zonder publiek is een mening als een zucht in de wind. De auto geeft ook voeding aan het idee dat de mens vrij en onafhankelijk is. En zo beweegt de automobilist zich tegenwoordig ook door het verkeer, alsof hij als éénling allesbepalend is. Maar niets is minder waar. De weg van A naar B is afhankelijk van weersomstandigheden, wegomleggingen, files en niet in het minst van de rijvaardigheid van andere automobilisten. Veilig aankomen is niet het resultaat van de stuurkunst van de enkeling alleen, maar evenzeer van de veiligheid die onderweg wordt aangereikt. Eén foute inhaalmanoeuvre van een tegenligger en uw begrafenis is aanstaande. Mannen die denken dat zij hun carrière geheel en al zelf uit de mouw geschud hebben, mogen ook wat beter nadenken. Mannelijke ambities zijn doorgaans meer het resultaat van de vrouw die hij voor zich probeert te winnen. En verschijnen de kinderen ten tonele, dan kan de man niet anders dan zich uit de naad werken.
De afhankelijkheid van ieder mens is misschien nog wel het meest voelbaar als de gezondheid hapert, een kerncentrale ontploft of een dierbaar persoon overlijdt. Dan ineens dringt het besef door dat alles wat als eigen kracht wordt ervaren door de kracht van de natuur kan worden weggevaagd. Dan ineens wil de mens nog wel eens toegeven dat hij kwetsbaar is; dat zijn succes te danken is aan alles en iedereen die hem heeft toegelachen. Enige bescheidenheid zou de Nederlander daarom sieren, met in zijn achterhoofd mijn lijfspreuk: niemand is iemand zonder de ander.
Fantastische artikel met goed duidelijk Info !
Gippy Grewal
14/08/2011 01:24
(13 jaren geleden)
"Hear hear" roepen ze in Engelse parlement om aan te geven dat ze het er mee eens zijn en ik roep het omdat ik het met JW volkomen eens ben. Het boek "Niemand is iemand zonder de ander" kan ik ook iedereen aanraden te lezen.
Iemand die ergens het gevoel heeft dat het nadrukkelijk onderstrepen van prestaties meer duidt op een ziekelijke zucht naar complimenten, dan dat het aangeeft dat we te maken hebben met een trotse winnaar.
Noch Nadal, Federer, Teun de Nooijer, of Messi zal je hard horen schreeuwen dat ze zo geweldig zijn.
Afhankelijkheid is, lijkt wel, een naar woord vandaag de dag en het is heel goed om te zien die daar een gezonde stelling tegenin genomen wordt.
Hoe mooi is het om de tuin te doen voor je vrouw die je vervolgens de hemel in prijst.
Afhankelijkheid is mooi.
Kees van der Plas
07/06/2011 11:35
(13 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties