Overal zie je wel iemand hardlopen; en zelden is er een blij gezicht te zien. Blik strak vooruit, bezweet voorhoofd; en met een gezichtsexpressie die pijn en moeite verraadt. Maar dat is ook kennelijk de bedoeling. Want die hardloper rent voor zijn leven en behoud van identiteit, oftewel: ik ren, dus ik ben.
Op mijn spreekuur adviseer ik patiënten juist om vooral langzaam te lopen, zeker wanneer zij willen herstellen van een depressie. Feit is namelijk dat een depressie zich doorgaans manifesteert als gevolg van jarenlang hardlopen; en dan in de breedste zin van het woord. Nog meer hardlopen zou dan alleen maar iemand verder de put in helpen. Feit is ook dat het verlangzamen voor het brein een cadeautje is. Zodra het brein in alle activiteiten het signaal krijgt dat er rustig aan gedaan wordt, kan hij overschakelen op energiebehoud om op die manier ook weer energie opbouwen. In deze context is het belangrijk te begrijpen dat het krijgen van een depressie nota bene een ingreep van het brein zelf is om alles te verlangzamen. En wie ooit een depressie heeft meegemaakt zal kunnen bevestigen dat alles stroperig langzaam wordt: het denken, het bewegen en de stoelgang. Zelfs het geheugen werkt zo traag dat het voelt alsof er sprake is van acute dementie. Deze uitleg geef ik vooral om de lezer te overtuigen dat hardlopers doodlopers zijn. Als er al iets is wat de gezondheid bevordert, dan is dat juist: verlangzamen. Opvallend hierbij is de populariteit van ‘mindfullness’. Wie ooit een dergelijke training heeft gevolgd zal weten dat alles- met-aandacht-doen zo belangrijk is; en dat kan natuurlijk alleen wanneer je je bezigheden op een laag tempo uitvoert. Goed beschouwd is de mens er ook helemaal niet op gebouwd om hard te lopen. Misschien dat in de oertijd het hardlopen van pas kon komen bij de jacht op een wild dier, maar in onze moderne samenleving is die noodzaak volledig verdwenen. In mijn optiek is het ook een aanslag op het lichaam om bij elk hardgelopen pas zo hard neer te komen omdat op die manier spieren, gewrichten en botten tekens een geweldige dreun krijgen. Dat er zoveel blessures zijn als gevolg van dat hardlopen is dan ook niet verwonderlijk. Nee, rustig aan een wandelingetje doen is veel gezonder, waarbij het dan ook nog mogelijk is om onderweg je sociale contacten te onderhouden. Wie hardloopt raast voorbij en ziet niets of niemand omdat het snelle tempo moet worden volgehouden. Een marathon lopen is natuurlijk wel een bijzondere prestatie, maar die lopers zien er altijd ongezond magertjes uit.
Hardlopen is tegenwoordig zo populair dat niemand het voordeel ervan in twijfel trekt. Maar in mijn psychologische praktijk zie ik er alleen maar de ellende van, vooral vanwege het geestelijk gezondheidsrisico dat iemand zichzelf compleet voorbijloopt. Lekker langzaam is toch echt beter.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties