Wie jong is en ook nog eens verliefd, kan dromen van een avontuur vol romantiek, intimiteit en relationeel geluk. Maar zoals zoveel dromen, is ook deze puur bedrog. Want de weg die levenspartners bewandelen, is bezaaid met desillusies, afwijzingen en teleurstellende imperfecties.
Daarmee is het hebben-van-een-vaste-relatie juist de allerbeste leerschool die het leven kan bieden. Zo wil de man dat zijn meisje net zo blijft als zij is, maar doet zij dat niet. En de vrouw wil dat haar vent verandert, maar dat doet hij ook niet. En dat is nog maar het begin. Vooral wanneer er kinderen komen, ontdekt de man dat hij allang niet meer op de eerste plaats komt; en ziet de vrouw met tranen in haar ogen hoe hij steeds vaker het huis uit vlucht. En als hij dan wel thuis komt, dan gebruikt hij een willekeurige scherm om zich achter te verbergen. Snoeihard is de gevoelde afwijzing wanneer hij fysieke toenadering zoekt (‘niet nu’); en als er al weer eens gevreeën wordt, dan denkt de één of de ander: ‘het moet ook altijd van mijn kant komen’. Teleurstellend voor haar is dat hij altijd beterschap belooft (‘ik zal er aan denken’), maar als puntje bij paaltje komt, dan wordt het deprimerende gevoel versterkt dat zij er alleen voor staat. Vervreemdend is ook het feit dat beide partners zo vriendelijk en beleefd met volstrekte vreemden omgaan, terwijl de omgang met elkaar eerder koel en afstandelijk is. Na verloop van tijd begrijpen beide partners heus wel dat het gezinsleven alleen maar soepeltjes verloopt als er sprake is van zakelijk teamwork, maar tegelijkertijd groeit het gevoel dat er geen liefdevolle warmte meer overblijft. Voorspelbaar is de crisis, zo na een jaar of tien: hij voelt zich in wezen nooit serieus genomen; en zij is er onderhand vooral moe van om alles te moeten voorkauwen (‘je weet toch dat op dinsdag de kliko’s bij de weg gezet moeten worden’). Als de boel echt op de kop gezet moet worden, dan meldt hij of zij dat er iemand anders is die zich wel liefdevol gedraagt. Tja, dan zijn de rapen pas echt gaar. Er zijn dan maar twee smaken: buigen of barsten. En dit is dan ook dikwijls het moment dat mijn relationeel-therapeutische hulp wordt ingeroepen. Hij zegt dan dat hij er niet meer tegen kan om afgewimpeld te worden; en zij kan het haast niet meer opbrengen om liefdevol te zijn als hij zo verongelijkt door het huis loopt.
Soms lukt het mij om echtparen te overtuigen dat hun eigen individuele behoeftes nu eenmaal geen voorrang hebben; dat een relatie alleen maar bestendig kan zijn wanneer beiden zich dienstbaar, nederig en dankbaar opstellen. Het woord ‘imperfectie’ en ‘relatie’ zijn, goed beschouwd synoniem. Net zoals de mens en het leven zelf.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties