Veel mensen dromen van een financieel onafhankelijk leven; van zo rijk-zijn dat gewoon werken niet meer hoeft. Vandaag ga ik al die mensen uit de droom helpen. Want menigeen die de droom van stinkend-rijk-zijn verwezenlijkt, gaan er onderaan de streep alleen maar er op achteruit.
Zwemmen in het geld lijkt fantastisch, maar doet de mens psychisch weinig goeds. Zo ken ik nogal wat mensen die zoveel miljoenen op hun naam hebben staan, dat zij alles, wat werk heet, alleen maar hoeven uit te besteden. Nu zeg ik er meteen bij dat deze lieden alleraardigst zijn; en geen opzichtige nare eigenschappen hebben. Het zijn gewoon mensen zoals jij en ik, met alleen wat meer geld achter de hand. Toch is het contact soms wat ongemakkelijk, vooral omdat het antwoord op de vraag ‘wat doe je zoal’ niet echt veel gespreksstof voortbrengt waarover je van gedachten kunt wisselen. Een eventueel gesprek gaat veelal over de zoveelste reis, een nieuwe investering of over restaurants waar het eten zo bijzonder is. Over restaurants gesproken: als ik dan wel eens wordt uitgenodigd om met één van deze rijke lieden uit te gaan eten, dan is de prijs van het voorgerecht alleen al genoeg om er twee weken boodschappen van te doen. Bij het afrekenen volgt dan een tweede ongemakkelijk moment: als ik zou betalen dan kost mij dat een rib uit mijn lijf, terwijl ik ook geen zin heb om over te komen als een profiteur door de rekening aan de ander te laten. Maar geloof mij, echt rijke mensen hebben, na verloop van tijd, niet echt meer door dat (bijvoorbeeld) een simpele psycholoog nogal wat uren moet draaien om een chique diner te kunnen bekostigen. Logisch ook. Want als niet-werken de norm is geworden, dan is wel-werken een buitenaards fenomeen. En zo kom ik op het volgende punt van (onafhankelijk) rijk-zijn: de betrokkenheid met het echte leven vervaagt, omdat de noodzaak om er aan deel te nemen is komen te vervallen. Er ontstaat een existentiële leegte die dikwijls leidt tot eenzaamheid en somberte. Natuurlijk zijn er ook rijkelui die wel zingeving vinden in betrokkenheid bij goede doelen, maar de vrijblijvendheid ervan geeft weinig houvast. Overigens, ook door de wetenschap is aangetoond wat ik hier beweer: een inkomen van meer dan 150.000 euro draagt niets meer bij aan het levensgeluk. Zo bekeken is een bepaalde mate van (financiele) onvrede psychisch gezond, simpelweg omdat er dan altijd iets te wensen overblijft. De mens die alles al heeft, verliest het vergezicht waar hij naar kan streven.
Dagelijks werk heeft een hoog gehalte aan positiviteit: structuur, vaardigheidsontwikkeling, sociale contacten, verdiensten, belevenissen, bijdragen aan de samenleving en het gevoel van nodig-zijn. En wie dan ook nog een beetje geluk in de liefde kent, heeft daarmee twee rotsvaste pijlers waarop een zinvol leven kan worden gebouwd. ‘Ja, ik werk’, is mijn levensmotto.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties