Heel soms gaat het goed. Maar meestal is het tot mislukken gedoemd. Ik heb het over ‘jeugdliefde’: je eerste echte liefdesrelatie, die dan al voor het leven bestemd lijkt. Ik zeg ‘lijkt’, want wie zich in zijn jeugd op de eerste partner vastpint, zal mettertijd (welhaast voorspelbaar) in de problemen komen.
Vooral omdat zoveel deuren worden dichtgegooid. Nu is de eerste echte liefde van je leven altijd indrukwekkend, net als alles wat je voor het eerst in het leven mag beleven. In die zin kan gesproken worden van een ‘positief trauma’: een diepzittende emotionele ervaring die een leven lang in het geheugen gegrift zal blijven; en herbelevingen zal opleveren die zelfs op oudere leeftijd nog terugkeren in de droomslaap. Ik wil alleen zeggen dat een eerste liefde, als beleving van de liefde, per definitie onovertroffen is. Geen enkele liefde kan daarna meer de eerste zijn. Maar dat is tegelijkertijd ook weer het probleem. Want als je vasthoudt aan je eerste liefde als enige liefde, dan kun je ook nooit weer de liefde ervaren met een ander. En voor menig partner gaat het daar juist knagen: de behoefte om toch een nieuwe, een andere ervaring te willen hebben, al was het alleen maar uit pure nieuwsgierigheid. En als je jong bent, dan is het logisch dat je meer van de wereld wilt ontdekken dan hetgeen je al kent. Een ander veelvoorkomend probleem van eerste liefdes is dat ergens begin dertig het stel al een relatief ‘oud stel’ is; en wellicht ook nog zonder dat er kinderen zijn geboren. Als op dat moment in de tijd de relatie platonisch is geworden (wel vriendschappelijk, maar geen seks meer), dan kan er alleen een toekomst zijn voor een gezinsleven als (één van) beiden vreemdgaat. En geloof mij: dat gebeurt maar al te vaak. Zij wordt zwanger van een ander, waardoor hij wel moet beseffen dat zij samen hun beste tijd hebben gehad. Feit is nu eenmaal dat vooral in het begin partners seksueel aantrekkelijk voor elkaar zijn; en dat jonge stellen, wat dat betreft, vroeg in hun ontwikkeling (seksueel) uitgebloeid raken. Maar goed, ook al zijn er op jonge leeftijd wel kinderen, dan kan dat nu juist de reden zijn waarom de relatie stukloopt. Vooral als de (jonge vrouw) al gauw haar moederrol volledig omarmt, kan de man, op termijn, zich niet meer als man gezien voelen; en zich simpelweg te jong voelen om zijn seksualiteit in de ijskast te zetten. Overigens kan voor de vrouw hetzelfde gelden: dat zij niet alleen moeder wil zijn, maar ook bemind wil worden als vrouw.
Vroeger waren (jeugd)liefdes voor het leven geen uitzondering. Verliefd, verloofd, getrouwd; en daar moest je het dan mee doen. Tegenwoordig kunnen vrouwen op volle toeren hun ambities najagen en komen pas later toe aan hun kinderwens. De beoogde vader is dan logischerwijs een verse kracht.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties