Is vader een man om trots op te zijn, dan kan de zoon aan hem een voorbeeld nemen. Maar ook in deze moderne tijden komt het leeuwendeel van de opvoeding op rekening van de moeder. En het is haar taak om zoonlief startklaar te krijgen, oftewel: zelfredzaam genoeg om het huis te verlaten.
Wat veel mensen niet beseffen is het volgende: dat een jongen genoeg volwassenheid heeft om het ouderlijke huis te verlaten, wil niet zeggen dat diezelfde jongen in staat is om een eigen ouderlijk huis te creëren. Om dat kunststukje te volbrengen heeft hij weer een behoorlijke hoeveelheid vrouwelijke inbreng nodig, te weten in de hoedanigheid van een vaste vriendin. Het zal menig jonge vrouw bekend voorkomen: haar vriend is dan wel een man in de dop, maar nog verre van de man die op haar vader lijkt. En zelfs als er al eigen kinderen zijn, kan de vrouw verzuchten: ‘ik ben toch moeder van mijn kinderen en niet ook nog eens de moeder van mijn man?!’Het is een vraag die zichzelf beantwoordt. Dat de bijbehorende man zich gedraagt als ware hij één van de kinderen, heeft een belangrijke psychologische reden: ook als man-van heeft hij veel erkenning, aanmoediging en vrouwelijke goedkeuring nodig, wil hij in staat zijn om een echte man te worden. Is dit sneu? Nee! Is dit zielig? Nee! Is dit emotioneel afhankelijk? Jazeker! En nu komt het: de man in kwestie onderkent zijn emotionele afhankelijkheid; en schaamt zich er ook niet voor. Hij weet, als een zekerheid, dat hij alleen de hoogste berg kan bedwingen als zijn vrouw hem toelacht en toejuicht. Het echte probleem zit bij haar in de vorm van verzet: de vrouw heeft er wel moeite mee dat zij zoveel waardering moet tonen om hem tot volwassen prestaties te brengen. Nu is er geen enkele twijfel over het feit dat ook zij de nodige steun en erkenning van hem nodig heeft. En als hij haar bewondert, dan zal hij dit niet onder stoelen of banken steken. De meeste mannen zijn enthousiast genoeg om dit ook openlijk aan hun vrouw te laten blijken. Dat ook zij dit nodig heeft, is voor hem geen punt. Dat zij kritisch is, daar is hij ook allang aan gewend. Maar waar hij wel de mist in gaat, is wanneer hij het, in haar ogen, nooit goed kan doen. Nog meer dan zij, heeft hij ook, op gezette tijden, een schouderklopje nodig. Is dit zielig? Nee! Is dit sneu? Ook niet! Is dit emotioneel afhankelijk? Jazeker! Maar evengoed gewoon een feit.
De vrouw heeft er misschien wel helemaal niet op gerekend: dat zij dagelijks veel tijd en energie moet steken in zijn geestelijke ontwikkeling. Om die reden stel ik, op mijn spreekuur, aan haar vaak de vraag: ‘hoe gaat het met jouw project?’ Elke vrouw weet meteen wat ik bedoel.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties