Elk jaar zijn er weer de nodige Kerstklagers. De gebruikelijke onvrede heeft doorgaans betrekking op de gedwongen gezelligheid; en op het feit dat mensen bij elkaar gebracht worden die elkaar niet kunnen uitstaan. Persoonlijk vind ik de Kerstdwang een geweldig fenomeen; en vooral omdat de mens soms een harde hand nodig heeft om zich te gedragen.
Het zijn de Kerstdagen die al die (schoon)families tot nadenken dwingen over hoe, waar en wanneer er wat gevierd gaat worden. En het zijn diezelfde Kerstdagen die vaders, moeders, kinderen, vrienden en collega’s aanzetten tot creëren van gezelligheid in de vorm van lichtjes, kaartjes en versieringen. Er mag dan wel sprake zijn van frisse tegenzin, de komst van Kerst maakt dat er een massale feestbeweging in gang gezet wordt, waardoor het welhaast onmogelijk is om deze te negeren. Dat is ook de reden waarom de neezeggers tegen Kerst ook nooit voet aan de grond krijgen. Ondersteund door de commercie wordt de Kerstviering zo bewierookt dat ook de pruttelaars uiteindelijk hun weerstand opgeven; en dikwijls op het laatste moment nog een Kerstboompje in de huiskamer zetten. En dat is fantastisch. Want zo kan heel Nederland, tenminste één keer in het jaar, samenkomen, zodat iedereen aangezet wordt om zich van zijn beste kant te laten zien. Zo bekeken is het daarom jammer dat de kerken zijn leeggelopen. Want in tijden van weleer was het elke zondag raak: iedereen in zijn mooiste kleren kwamen samen op één plek om op zijn minst voor even iets van beschaafde omgang met elkaar te hebben. En of je nu je ergste vijand tegenkwam of die familielid waar je niets mee had, op zondag was er toch dat sociale ritueel waar niet aan te ontkomen viel. Zoals gebruikelijk wordt er door de Kerstklagers ook gezeurd over het eten: ‘waarom weer een varkenshaasje met roomsaus als een pan met snert misschien veel lekkerder is?!’ U mag op tafel zetten wat u wilt, maar het Kerstdictaat zorgt er wel voor dat menig keukenprins(esje) voor één keer per jaar boven zichzelf uitstijgt. Dat noem ik: persoonlijke ontwikkeling.
Tijdens de Kerstdagen koester ik het gevoel te leven in een land als Nederland; een land met zoveel vrijheid; iets wat geen betekenis heeft zonder dwang.
En het Sint-Jozefkathedraal zit altijd bomvol met de late kerstmis. Een schuldgevoelletje wegwerken?
Albert
19/12/2016 12:50
(8 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties